Ανακοίνωση του Ταξικού Συντονισμού Ανατροπής για την εκδήλωση με ομιλιτή τον Αλ. Χαρίτση

ΔΙΑΒΑΣΤΕ την ανακοίνωση, όπως έφτασε στο e-Volos.gr:

Οι φιέστες του υπουργείου Οικονομίας, της Περιφέρειας Θεσσαλίας και του τοπικού ΣΕΒ δεν έχουν θέση στην πόλη των ανέργων.

Ο τίτλος της εκδήλωσης που συνδιοργανώνουν την Πέμπτη 02/02 στις 17:30 στο ξενοδοχείο «Ξενία» του Βόλου το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης, η Περιφέρεια Θεσσαλίας και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδας θα μπορούσε να έχει τίτλο «ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος». Σε μία περιοχή που τα τελευταία χρόνια έκλεισαν μια σειρά μεγάλων βιομηχανικών μονάδων (Ιμάς ΑΕ, CocaCola, ΒΙΣ κτλ), όπου η εργοδοτική αυθαιρεσία και οι απολύσεις περισσεύουν (ΒΕΜΕΚΕΠ, ΜΕΤΚΑ, Χαλυβουργία κτλ), όπου οι μισθοί πείνας και η ένταση των μορφών εκμετάλλευσης γίνονται ο κανόνας για τους λίγους «τυχερούς» που συνεχίζουν να δουλεύουν υπό τη διαρκή απειλή της απόλυσης, αποτελεί ύβρη οι κοινωνικοί δολοφόνοι να μιλάνε για «ανάπτυξη». Πίσω όμως από την εύηχη λέξη «ανάπτυξη» με την οποία επιχειρούν να πουλήσουν ψεύτικες ελπίδες, κρύβεται επιμελώς φκιασιδωμένος ο χειρότερος εργασιακός μεσαίωνας.

Αλήθεια η κυβέρνηση μέσω του αν. υπουργού Οικονομίας κ. Χαρίτση, που θα παραστεί στην εν λόγω εκδήλωση, τι ορίζει ως ανάπτυξη; Τη νεότευκτη θέσπιση του υποκατώτατου μισθού και την ευθεία νομιμοποίηση των μισθών πείνας, το λεγόμενο «ποινολόγιο» του ΟΑΕΔ που επιχειρεί βάσει οδηγίας της ΕΕ να τελειώνει μια και καλή με τις ελάχιστες εναπομείναντες υποχρεώσεις του κράτους προς τους ανέργους προκειμένου να «μαγειρευτούν» τα ποσοστά ανεργίας, ή για τα περιβόητα ΕΣΠΑ που αποτελούν μια απευθείας επιδότηση των κερδών της εργοδοσίας προκειμένου να αυγατίζουν τον κλεμμένο πλούτο που αναπαύεται ήσυχα σε χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς; Οι εκπρόσωποι της περιφέρειας Θεσσαλίας από την πλευρά τους ονομάζουν «ανάπτυξή» τους εναγκαλισμούς με τη Phillip Morris και την CocaCola και τη στρατηγική υπαγωγή της σε φορέα επιχειρηματικών συμφερόντων, ή τη μόνιμη πρόταση τους για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, την ανεύρεση φτηνής ενέργειας και τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος εμπέδωσης των μνημονίων που ονομάζουν «σταθερότητα»; Όσο για τους εκπροσώπους του τοπικού ΣΕΒ ξέρουμε πως πάνω στην ανείπωτη φτώχια χτίζουν αμύθητες περιουσίες. Τα στοιχεία της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse εξάλλου δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: το 1% των ελλήνων κατέχει το 56,1% του εγχώριου πλούτου, ένα ποσοστό που σημειώνει και αύξηση σε σχέση με το 2007 που βρισκόταν στο 48,6%.

Εκδηλώσεις σαν και αυτή έχουν έναν και μόνο στόχο. Επενδύοντας στο περιβάλλον της απόλυτης εξαθλίωσης που κατά βάση δημιουργείται από την ανεργία, επιχειρούν να στρώσουν έναν δρόμο βαθειάς εκμετάλλευσης, όπου οι μισθοί των 200ων και 300ων ευρώ θα φαντάζουν ως «μάνα εξ ουρανού» καθώς φρόντισαν τόσο με πολιτικούς όρους (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) όσο και με κοινωνικούς (εργοδοτική δεσποτεία – απολύσεις – ανεργία) να δημιουργήσουν ένα συσχετισμό υποταγής και μειωμένων προσδοκιών και απαιτήσεων. Το κλείσιμο εξάλλου μιας σειράς εργοστασίων από επιχειρηματικούς κολοσσούς, δεν ανταποκρίνονταν στην αναδιάρθρωση της παραγωγής τους ή σε οικονομικές δυσχέρειες (όπως πολλά παπαγαλάκια έσπευδαν να πουν…), αλλά στη συνολική αναμόρφωση του περιβάλλοντος εργασίας με προφανώς χειρότερους όρους για τους εργαζόμενους. Ακριβώς για αυτό το λόγο οι διοργανωτές της εκδήλωσης μοιάζουν σαν σαρκοβόρα αρπαχτικά, που αφού σκότωσαν το θύμα τους επιστρέφουν για να φάνε ότι απέμεινα από την αρχική τους επιδρομή.

Μια λύση υπάρχει και αυτή είναι πολύ μακριά από την αναζήτηση επενδύσεων και άρα και την ανάγκη δημιουργίας περιβάλλοντος προσέλκυσης τους (χαμηλοί μισθοί, ανυπαρξία δικαιωμάτων, ασυδοσία στην εκμετάλλευση πόρων, περιβάλλοντος, χώρου κτλ).

Αυτή είναι ο καθορισμός των κοινωνικών αναγκών του λαό που ζει και εργάζεται σε αυτή τη χώρα και κατ επέκταση η εθνικοποίηση των βασικών παραγωγικών μονάδων που παράγουν ενέργεια, τροφή, ένδυση και πρώτες ύλες και η διαχείριση τους κάτω από εργατικό-κοινωνικό έλεγχο. Κοινώς να σπάσουμε το πλαίσιο της εκμετάλλευσης και να ορίσουμε σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες πως θέλουμε να ζήσουμε.