Γ. Βαλαματόπουλος: Καιρός για ανασυγκρότηση

ΑΡΘΡΟ του Γιώργου Βαλαμουτόπουλου, Ιδρυτικού μέλους της ΛΑ.Ε.- μέλος της Γραμματείας Μαγνησίας του Αριστερού Ρεύματος, φιλόλογος

Καθώς κατακάθεται ο κουρνιαχτός των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη, μπορούμε πιο ψύχραιμα να αποτιμήσουμε τη σημασία των αποτελεσμάτων τους.

Πρώτο: Η αστική τάξη κατάφερε μα μετατρέψει σε δική της νίκη τη λαϊκή και εργατική εκλογική νίκη της 25ης του Γενάρη.

Δεύτερο: Η αστική τάξη κατάφερε να μετατρέψει σε νίκη την ήττα της στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, καθώς μετέτρεψε το μεγαλειώδες λαϊκό ΟΧΙ στα Μνημόνια, σε ντροπιαστικό ΝΑΙ.

Τρίτο: Η νέα Βουλή είναι εξόχως μνημονιακή καθώς κυριαρχούν οι μνημονιακές και νεομνημονιακές δυνάμεις και κανένα Κόμμα δεν αμφισβητεί άμεσα τη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ.

Τέταρτο: Οι επιτυχίες της αστικής τάξης είναι προσωρινές και δεν οφείλονται στην παντοδυναμία της, αλλά στην αδυναμία του λαϊκού και εργατικού κινήματος, αφού δε γίνηκε μπορετό να κατακτηθεί μια πραγματικά λαϊκομετωπική λογική και, φυσικά, απουσιάζει το επαναστατικό Κόμμα της εργατικής τάξης.

Η κατάσταση όπως διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές είναι δυσμενής για το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση αυτή είναι προσωρινή, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η αστική τάξη διαμόρφωσε μια, προσωρινά έστω, σταθερή πολιτική κατάσταση διακυβέρνησης στην κατεύθυνση της υλοποίησης του 3ου μνημονίου το οποίο αποτελεί την μοναδική πολιτική εξόδου από την κρίση της σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Τη δυσαρέσκεια από τη μνημονιακή υποταγή της ομάδας Τσίπρα και την αποστοίχιση από τα μνημονιακά κόμματα την κατάπιε η αποχή. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στράφηκαν είτε στην αποχή είτε ψήφισαν με τη λογική του «μικρότερου κακού», όπως φαίνεται από το ότι σε σύγκριση με τις εκλογές του Ιανουαρίου ψήφισαν 764.000 λιγότεροι ψηφοφόροι και βρέθηκαν 750.000 λιγότερα έγκυρα ψηφοδέλτια.

Στα αποτελέσματα καταγράφεται απώλεια 320.000 ψήφων για τον ΣΥΡΙΖΑ, 190.000 ψήφων για τη ΝΔ, 9.000 για τους ναζί. Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ καταγράφει 130.000 ψήφους λιγότερους σε σχέση με αυτούς που είχαν πάρει τον Γενάρη ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΚΙΔΗΣΟ, το Ποτάμι έχει απώλειες 150.000 ψήφων και οι ΑΝΕΛ 93.000.

Συνολικά τα μνημονιακά ψηφοδέλτια που είχαν παρουσία και στην προηγούμενη Βουλή, απώλεσαν 888.037 ψήφους. Το μοναδικό μνημονιακό ψηφοδέλτιο που ενισχύεται είναι αυτό του Λεβέντη, το οποίο κερδίζει 75.000 σε σύγκριση με τον Γενάρη, ενώ και οι ναζί της Χρυσής Αυγής καταγράφουν μικρές απώλειες 9 χιλιάδων ψηφοφόρων.

Ωστόσο, παρά τις μεγάλες απώλειες ψήφων, το μνημονιακό μπλοκ κερδίζει πανω από το 81% των έγκυρων ψήφων και κατακτά το 89 % των εδρών της Βουλής με το υπόλοιπο 11 % να μοιράζεται ανάμεσα στους ναζιστές (6 % των εδρών) και το ΚΚΕ (5%).

Οι απώλειες των μνημονιακών κομμάτων δεν στράφηκαν μαζικά σε κάποιο άλλο κόμμα, όπως δείχνουν και οι απώλειες του ΚΚΕ (36.000 ψήφοι), αλλά και η περιορισμένη απήχηση της Λαϊκής Ενότητας που κατέγραψε 155.000 ψήφους.

Φυσικά, η μετεκλογική κατάσταση της κυριαρχίας της ομάδας Τσίπρα είναι προσωρινή. Ο πιο αδύναμος κρίκος του αστικού πολιτικού συστήματος παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα έχει και τη μεγαλύτερη φθορά τους επόμενους μήνες. Αυτός ήταν και ο λόγος που η ομάδα Τσίπρα προχώρησε σε εκλογές express, γνωρίζοντας ότι η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου θα συμπιέσει την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μη είσοδος στη βουλή της Λαϊκής Ενότητας, αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της νίκης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας των αστικών δυνάμεων. Και αυτό διότι η ΛΑ.Ε αποτελούσε και αποτελεί την μοναδική πολιτική δύναμη η οποία μπορούσε να δώσει συνέχεια στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος με σχετικά μαζική στήριξη και αναγνώριση, αμφισβητώντας τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη και στρεφόμενη με τον τρόπο αυτό ενάντια σε μια βασική στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης.

Τη μεγαλύτερη ευθύνη για αυτήν την εξέλιξη, την έχει η ίδια η Λαϊκή Ενότητα, που ήταν και το μοναδικό ψηφοδέλτιο που είχε διακηρυγμένη πρόθεση να υπηρετήσει μια άλλη πολιτική κατεύθυνση εδώ και τώρα, έχοντας στην οπτική του τη διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Ωστόσο, το πολιτικό δυναμικό της ΛΑ.Ε. δεν μπόρεσε να αναδείξει μια ολότελα διαφορετική στρατηγική από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά εμφανίστηκε περισσότερο σαν μια συνεπής και τίμια εκδοχή της ίδιας χρεοκοπημένης στρατηγικής.

Φυσικά, το ρόλο της έπαιξε και η λυσσαλέα επίθεση εναντίον της ΛΑ.Ε από ολόκληρο το συστημικό-καθεστωτικό μπλοκ που κρατά τον τόπο στην υποτέλεια και την πισωδρόμηση και αναγνωρίζει τον μοναδικό επικίνδυνο αντίπαλό του στο στέριωμα και την ανάπτυξη της Λαϊκής Ενότητας.

Η χρεοκοπημένη στρατηγική του συμβιβασμού συγκρουόμενων και ασύμβατων – ειδικά σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης – ταξικών συμφερόντων εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ με την υπόσχεση της κατάργησης της λιτότητας εντός ευρωζώνης και Ε.Ε. Δηλαδή, με τη διακήρυξη ότι είναι δυνατή μια πολιτική υπέρ των εργαζόμενων τάξεων χωρίς να θιχτούν τα προνόμια της αστικής τάξης. Αυτή η στρατηγική κατέληξε στο 3ο μνημόνιο.

Η Αριστερά που θέλει να δώσει μάχη και να λύσει το πρόβλημα προς όφελος της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων πρέπει να έχει καθαρό ότι δεν υπάρχει κοινός τόπος ανάμεσα στα συμφέροντα της αστικής τάξης και στα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων. Οφείλει να μιλήσει καθαρά στο όνομα της εργατικής τάξης και του λαού και όχι στο όνομα της «χώρας», ξεκαθαρίζοντας ότι το πρόγραμμά της έρχεται σε σύγκρουση με την ευρωζώνη, την ΕΕ και την ντόπια αστική τάξη, η οποία πρέπει να χάσει τα προνόμια και την ιδιοκτησία της για να απαντηθεί η κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης.

Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί και θα κινηθεί η Λαϊκή Ενότητα ενεργώντας ταυτόχρονα συντονισμένα για τη γρήγορη οργανωτική ανάπτυξη, την επικοινωνιακή παρέμβαση και τη δράση της σε κρίσιμοηυς κοινωνικούς χώρους.

Για την (ανα)συγκρότηση του μεγάλου Δημοκρατικού, Πατριωτικού Μετώπου για την Αξιοπρέπεια, τη Δημοκρατία και την Κοινωνική Απελευθέρωση.