Εκδήλωση του Λυκείου των Ελληνίδων την Τετάρτη 28/5
ΔΙΑΒΑΣΤΕ την ανακοίνωση,όπως έφτασε στο e-Volos.gr:
«Η φορεσιά της Αλοννήσου» παρουσίαση της βραβευμένης μελέτης της εκπαιδευτικού Ελένη Σιάγκου την Τετάρτη 28 Μαΐου 2014
Αφιέρωμα στην ερευνητική δράση των δασκάλων, στον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου όπου υπηρετούσαν, θα ξεκινήσει το Λ.Ε.Β. με αφορμή τη δωρεά βραβευμένης μελέτης της ζαγοριανής εκπαιδευτικού Ελένης Σιάγκου στο Λύκειο των Ελληνίδων, εργασία για την παραδοσιακή φορεσιά της Αλοννήσου που εκπόνησε ως νεαρή πρωτοδιοριζόμενη δασκάλα στην Αλόννησο το 1970 συμμετέχοντας στον Κουτλίδειο διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας και του Λυκείου των Ελληνίδων (Αθηνών). Η εκδήλωση υποστηρίζεται από τον Σύλλογο Ζαγοριανών Βόλου και θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 28 Μαΐου 2014 στις 19:30 στο σπίτι του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου, Ότι γράφεται στις τρυφερές καρδιές των παιδιών, εικόνες και ερεθίσματα τις σχολικής ζωής, δε σβήνει και δεν ακυρώνεται ποτέ. Όσοι έχουνε χρόνια πολλά απομακρυνθεί από τα θρανία τέτοιες μέρες θυμούνται «τους καλούς δασκάλους», τις γυμναστικές επιδείξεις και τις εξορμήσεις που κάνανε εκτός σχολείου σε εκδρομές και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Το καλοκαίρι του 1992 στο τεύχος 5 του περιοδικού Λημνιώνα της Ζαγοράς, ο Γιώργος Θωμάς, ο πολυγραφότατος εκπαιδευτικός, δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «Όταν τραγουδούσαμε μαθητές και δάσκαλος, στο καλύβι του Δροσίνη. Από μία σχολική εκδρομή κι επίσκεψη στα 1966» και αναφέρεται εισαγωγικά στην άποψή του για το σχολείο του πολιτισμού, άποψη που ταυτίζεται με τη φιλοσοφία του Λυκείου των Ελληνίδων και το περιεχόμενο της εκδήλωσης.
«Από την αφετηρία της δασκαλικής μου πορείας, το εκπαιδευτικό πρόβλημα δεν το είδα μονάχα στην παροχή γνώσεων και τη δημιουργία χαρακτήρων, όπως λέγαμε παλιότερα. Το αντίκρισα και στη βάση μίας άλλης θεώρησης και αποστολής. Πώς δηλαδή θα μεταφέρουμε στα παιδιά μας την ουσία του παρελθόντος, την πεμπτουσία του πολιτισμού μας μ’ ένα μάτι κριτικής αξιολόγησης, αρχίζοντας από τα γόνιμα
Μέσ΄ από τέτοια πίστη διαμορφώθηκε μέσα μου ένα άλλο χρέος που το κυνήγησα συνειδητά με πάθος και πόνο. Πίστεψα πως το σχολειό πρέπει να αποτελεί εστία της πολιτιστικής ζωής. Κύτταρο ενεργητικό του όλου κοινωνικού οργανισμού. Επομένως πρέπει να μετέχει στα γύρω «δρώμενα», στο πολιτιστικό «γίγνεσθαι»του τοπικού πολιτισμού· παλιότερου και σύγχρονου. Ήταν αδιανόητο να σκεφτώ σχολειό ξεκομμένο απ΄την ιστορική και λαϊκή παράδοση, τους αγώνες, τα δάκρυα και τα αίματα του λαού. Τι σχολείο θα είναι, όταν δε δίνει στους μαθητές φυσιολογικά και αβίαστα, δυνατότητες προσπέλασης στον πολιτισμό του τόπου και βγάζει στην κοινωνία νέους χωρίς συνείδηση πατρίδας, άσχετους με το διαχρονικό της πρόσωπο;
Στον κύκλο λοιπόν της αποστολής μου προσπάθησα, όσο μπορούσα να σκύψω πρώτος πάνω στο πνευματικό και ιστορικό περιεχόμενο της περιοχής του σχολείου, δίνοντας στα παιδιά ζωντανές ευκαιρίες να νιώσουν τον υπόγειο δυναμισμό των προγόνων τους για να κερδίζουν το μέγα όφελος: Πώς να στέκονται με περηφάνια πάνω από τις ρίζες τους, να τις χαίρονται και να τις καμαρώνουν. Πώς να μάθουν να σεργιανούνε τον χωροχρόνο της περιφέρειάς τους πρώτα κι ύστερα της ευρύτερης, όχι με το ύφος του ανυποψίαστου τουρίστα, μα με την αγωνία του μικρού εξερευνητή ενός ξωκλησιού, κάποιου παλιού σπιτιού, ενός κάστρου, μίας βρύσης, μίας τοιχογραφίας, ενός λιθανάγλυφου, κάποιου τέμπλου… Του ερευνητή τέλος ενός αιματοποτισμένου τόπου πλαισιωμένου από μνήμες αρχοντιάς, παληκαριάς και θυσιών.
Μέσ΄ από τέτοια σχολεία είναι δυνατό να ξεπεταχτούν άτομα με συνείδηση συνέχειας και προοπτική ιστορίας, με ενισχυμένους μηχανισμούς αντίδρασης σε ότι αλλοτριώνει και ισοπεδώνει, άτομα άξια να κρατήσουν στα χέρια τους την τιμή της πατρίδας, προχωρώντας στην κατάχτηση μιάς ζωής πλημμυρισμένης από φως εθνικής περηφάνιας και κατάφαση στο ίδιο το πρόσωπό της. Άτομα παραγωγικά, που να ξέρουν τι πρέπει να ζητάνε, τι να ταιριάζει να έχουν, αφού όπως το’ πε και ο Καζαντζάκης: Όσο περισσότερο ριζώνεις στο χώμα της πατρίδας σου, τόσο ασφαλέστερα γονιμοποιείσαι, Η εκδήλωση είναι ανοιχτή για το κοινό και ιδιαίτερα για τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται σε θέματα λαϊκής τέχνης και πολιτισμού στα σχολεία τους, ενδιαφέρονται για τις παραδοσιακές φορεσιές και τους ελληνικούς χορούς και την αξιοποίησή τους σε σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις.