Η Αλήθεια ως Θέαμα και η Ρητορική της Βίας

Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος λόγος από εκείνον που αυτοπροσδιορίζεται ως “Αλήθεια”. Η Ομάδα Αλήθειας δεν είναι ομάδα σκέψης, ούτε ελέγχου — είναι συλλογικός καθρέφτης μιας εποχής που μπέρδεψε τη ρητορική με το νόημα. Μιλά με το ύφος του ανακριτή, την αυτοπεποίθηση του δικαστή, και τη λεκτική συμπεριφορά του εισαγγελέα — δίχως ποτέ να ακούει τον κατηγορούμενο.

Το πομπώδες ύφος της δεν είναι αθώο. Είναι μηχανισμός εξουσίας. Σου φωνάζει για να μη σκεφτείς. Σε διακόπτει για να μην ολοκληρώσεις. Σε κατονομάζει ώστε να μη χρειαστεί να σε κατανοήσει. Ο αυτοπροσδιορισμός της ως “Αλήθεια” δεν δηλώνει γνώση, αλλά προσταγή. Δεν προσκαλεί σε διάλογο — υποχρεώνει σε αποδοχή.

Η αλήθεια όμως δεν έχει ομάδα. Δεν έχει ταυτότητα, φανέλα, ετικέτα. Δεν επιτίθεται, δεν νικά, δεν υπερασπίζεται τίποτα. Υπάρχει ως σιωπηρή απόδειξη — όχι ως τηλεοπτική εξύβριση. Όποιος λέει ότι έχει την αλήθεια, συνήθως έχει απλώς ένα ισχυρό μικρόφωνο και πολύ φόβο για να αμφιβάλλει.

Η αλήθεια δεν είναι σύνθημα. Και σίγουρα δεν είναι όπλο. Είναι εκείνη η χαμηλή φωνή που μιλά όταν όλοι φωνάζουν. Όταν μετατρέπεις την αλήθεια σε λογότυπο, έχεις ήδη παραδεχτεί πως δεν μπορείς να την υπερασπιστείς χωρίς φανταχτερά στολίδια και επιθετικά σλόγκαν.

Η “Ομάδα Αλήθειας” δεν προστατεύει καμία αλήθεια. Κατασκευάζει εχθρούς για να αισθάνεται δυνατή. Και αυτό δεν είναι αλήθεια — είναι ανάγκη μεταμφιεσμένη σε ρητορική παντογνωσία.