Η «Ατάκα τής Χρονιάς» για την οδική συμπεριφορά των Νεοελλήνων

Ξεκινώ με μία μικρή προσωπική ιστορία που συνέβη πριν από πολλά χρόνια,
όμως έχει εγγραφεί στη μνήμη μου και παραμένει πάντα επίκαιρη
αφού σημειολογεί στην καθεστωτική Νεοελληνική Νοοτροπία.

Σε μία από τις ελάχιστες φορές που χρησιμοποιώ τα «Μέσα Μαζικής Μεταφοράς»
(συνήθως μετακινούμαι με το αυτοκίνητο),
μπαίνω στο τρένο με προορισμό την εμβληματική και πολύκοσμη Ομόνοια.
Καταφτάνει, λοιπόν, ο συρμός,
ανοίγουν οι πόρτες, ένα ορμητικό πλήθος εξέρχεται, ένα ορμητικό πλήθος εισέρχεται,
εγώ ανθίσταμαι σε αυτήν τη διασταυρούμενη υστερία
και κινούμαι με ηρεμία προς την έξοδο τού σταθμού,
ενώ συνάμα παρακολουθώ -έτοιμος να βοηθήσω-
έναν τυφλό που με το μπαστούνι του πασχίζει να βρει τον δρόμο του,
έχοντας να αντιμετωπίσει τη διαγκωνιζόμενη Μάζα.
Ξάφνου, συμβαίνει ενώπιόν μου το κωμικοτραγικό απρόοπτο,
καθώς ένας βιαστικός πέφτει πάνω στον ανάπηρο συμπολίτη μας
και μού γεννά ακαριαίως τη ρητορική απορία-ειρωνεία
«Εν τέλει, ποιος από τούς δύο είναι ο τυφλός;».
…

Αυτό το αξιοσημείωτο και ιδιαιτέρως διδακτικό περιστατικό
ανεσύρθη στη θύμησή μου μετά από τη φράση που εξεστόμισε μία κοπέλα,
καλούμενη να σχολιάσει σε ρεπορτάζ τού δελτίου τού «Star»
την παράσυρση πεζού από μηχανή στη Θεσσαλονίκη.
«Πραγματικά δεν προσέχουνε…», είπε αναφερόμενη σε οδηγούς και πεζούς,
και στη συνέχεια -εκτός από την αυτονόητη ευθύνη των οδηγών-
έθιξε με αιχμηρότητα ένα ζήτημα που καταδεικνύει την Παθογένεια στον πυρήνα της:
«Πρέπει να έχουμε δίπλωμα κι εμείς οι πεζοί…».

«Δίπλωμα Πεζού».
Κοινωνική Ηθογραφία.
Ναι, ο Οδηγός διαθέτει συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι των Πεζών,
όμως τα πάντα ξεκινούν από τη Νοοτροπία
που έχει ήδη διαμορφώσει ο κάθε άνθρωπος πριν καν μπει για πρώτη φορά στο Όχημα.
Εν κατακλείδι,
τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα που συμβαίνουν στη χώρα μας,
είναι -ως επί το πλείστον- τα νομοτελειακά αποτελέσματα
που επιφέρονται από τις εκκωφαντικές στρεβλώσεις στην Παιδεία και στην Αγωγή.
Απαίδευτοι Πολίτες.
Ανάγωγοι Πολίτες.
Ψευτομαγκιά.
Το Τροχοφόρο γίνεται ποικιλοτρόπως «Σύμβολο Εξουσίας»,
όμως το τεράστιο πρόβλημα βρίσκεται στη Γαλούχηση
(διόλου τυχαίο το γεγονός,
ότι μάς προκαλούν θλίψη και πικρά μειδιάματα οι συγκρίσεις
ανάμεσα στην ημεδαπή «Οδική Συμπεριφορά» και σε λαούς όπως οι Ιάπωνες).

Αν είσαι ασεβής ως πεζός, θα είσαι ασεβής και ως οδηγός.
Αν είσαι απρόσεκτος ως πεζός, θα είσαι απρόσεκτος και ως οδηγός.
Αν είσαι Νεοέλληνας, θα είσαι τυφλός κι ας μην είσαι τυφλός.
Είναι κωμικοτραγική ειρωνεία,
ένας άνθρωπος που έχει την όρασή του
να πηγαίνει και να στουκάρει πάνω σε έναν άνθρωπο που δεν έχει την όρασή του.
Η Διαχρονικότητα τής Ταπεινής Ιστορίας.

Επιμύθιο:
Επειγόντως πρέπει η Πολιτεία να θεσπίσει «Δίπλωμα Πεζού».
Επειγόντως, ώστε να σωθούν πολλές ζωές και πολλές σωματικές ακεραιότητες.
Ουδείς να δικαιούται από τούδε και στο εξής να παίρνει «Δίπλωμα Οδηγού»,
αν δεν έχει ήδη «Δίπλωμα Πεζού».
Η Παιδεία και η Αγωγή είναι Συμβόλαια Ζωής!

μ.Γ.