Η Γερμανία χρειάζεται πραγματική επανένωση

Ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πρέπει να αναγνωριστεί ότι η ειδική σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας αποτέλεσε αποφασιστικό εμπόδιο για τον αναπροσανατολισμό της Ευρώπης στη νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη.

Παρά την επανένωση, η Γερμανία εξακολουθεί να είναι διχασμένη: ενώ η ξένη κυριαρχία στην Ανατολική Γερμανία έληξε με την επανένωση, συνεχίζεται σε ολόκληρη τη χώρα από τότε, προερχόμενη από τη Δύση. Ο αμερικανικός στρατός εξακολουθεί να διατηρεί σημαντική παρουσία στη Γερμανία, με περισσότερα από 50.000 στρατεύματα αυτή τη στιγμή. Ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πρέπει να αναγνωριστεί ότι η ειδική σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας έχει καταστεί αποφασιστικό εμπόδιο για τον αναπροσανατολισμό της Ευρώπης στη νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη.

Η Γερμανία βρίσκεται σε κρίση. Οι ρίζες αυτής της κρίσης είναι μακροχρόνιες και προέρχονται από μια σειρά λανθασμένων επιλογών και αποφάσεων στην εξωτερική και την πολιτική ασφάλειας, την ενεργειακή και την οικονομική πολιτική, καθώς και την κοινωνική πολιτική. Η κρίση αυτή εκδηλώνεται με ένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας. Όχι μόνο οι προτιμήσεις των πολιτικών κομμάτων γίνονται όλο και πιο πολωμένες, αλλά και οι στάσεις των πολιτών απέναντι στις παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία και τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας αποκλίνουν:

Πολλοί ψηφοφόροι της Ανατολικής Γερμανίας θεωρούν ότι εκπροσωπούνται πολιτικά από το AfD, το Die Linke ή την Συμμαχία Sahra Wagenknecht (BSW). Για παράδειγμα, το 45% των Ανατολικών Γερμανών υποστηρίζει την απόφαση του κόμματος BSW να επιδιώξει καλές σχέσεις με τη Ρωσία, ενώ ο μέσος όρος στη Γερμανία είναι 28%.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά τη συγκέντρωση μπροστά από τα ερείπια της Frauenkirche στη Δρέσδη, η επανένωση της Γερμανίας έχει αποτύχει πολιτικά και κοινωνικοπολιτισμικά. Η υπόσχεση που έδωσε ο τότε καγκελάριος Χέλμουτ Κολ (CDU): «Δεν θα εγκαταλείψουμε τους συμπατριώτες μας στην ΛΔΓ. Μαζί θα διανύσουμε αυτό το μονοπάτι προς το γερμανικό μέλλον!» έχει πικρή επίγευση για πολλούς Ανατολικογερμανούς σήμερα. Η αναζωπυρωμένη επιθυμία πολλών Ανατολικών Γερμανών για καλές σχέσεις με την πρώην σύμμαχό τους Ρωσία θα πρέπει να δώσει τροφή για σκέψη σε ολόκληρη τη Γερμανία. Μήπως απέτυχαν οι υποσχέσεις σωτηρίας των ευρωατλαντικών πολιτικών μοντέλων, τα οποία είναι προσανατολισμένα μόνο προς τη Δύση;

Η ξένη κυριαρχία των ΗΠΑ στη Γερμανία

Πολιτικά, η Γερμανία βρίσκεται σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη φάση μετάβασης, το μέλλον της οποίας είναι προς το παρόν δύσκολο να προβλεφθεί. Η ιδέα της επανένωσης της Γερμανίας έχει κλονιστεί από σοβαρά λάθη στην εσωτερική, την ευρωπαϊκή και την εξωτερική πολιτική. Η Γερμανία δεν αναγνώρισε ότι η ισχυρή πολιτική και κοινωνικοπολιτισμική επιθυμία για ελευθερία στην Ανατολική Γερμανία θα απέρριπτε οποιαδήποτε μορφή κατοχής μετά την επανένωση.

Η συνεχιζόμενη παρουσία αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη Γερμανία και η αναμφισβήτητη ηγεμονική επιρροή των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη γερμανική και, κατά συνέπεια, στην ευρωπαϊκή πολιτική εμποδίζουν την πραγματική γερμανική ενότητα και, ως εκ τούτου, τη σταθεροποίηση της Ευρώπης.

Η αυξανόμενη διαίρεση της Γερμανίας δεν θέτει σε κίνδυνο μόνο την ίδια τη χώρα, αλλά και την ανεξάρτητη στάση της Ευρώπης στη νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη.

«Η ιστορία μας διδάσκει ότι αν το κέντρο της Ευρώπης είναι ασταθές, αν η Γερμανία είναι ασταθής, τότε και η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση».

Εβδομήντα χρόνια μετά την ένταξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο και 70 χρόνια μετά την ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η Ευρώπη βρίσκεται σε μια σχεδόν παράδοξη κατάσταση: από τη μία πλευρά, έπρεπε να συνεχίσει να υποτάσσεται πολιτικά σαν αποικία υπό την ηγεμονική επιρροή των ΗΠΑ και δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στις νέες εξελίξεις σε άλλες περιοχές του κόσμου – αντίθετα, συμμετείχε στους πολυάριθμους έμμεσους πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών.

Από την άλλη πλευρά, από το 1945, η Ευρώπη λογικά δεν κατάφερε ποτέ να αναπτυχθεί ανεξάρτητα και αυτόνομα, όπως τα ιδρυτικά μέλη των κρατών BRICS, η Βραζιλία, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία ή η Νότια Αφρική, για παράδειγμα. Ως αποτέλεσμα, η Ευρώπη – μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες – έχει επίσης εμποδίσει την ανάπτυξη και την πρόοδο των Ηνωμένων Εθνών. Έχει συμβάλει αποφασιστικά στην παράλυση των Ηνωμένων Εθνών, εφαρμόζοντας μια πολιτική ευθυγράμμισης με τα βέτο των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας – μέσω μιας Γαλλίας που έχει παραμείνει όλο και λιγότερο πιστή στην πολιτική του στρατηγού Ντε Γκωλ για μια «ευρωπαϊκή Ευρώπη».

Επαναπροσανατολισμός στη Γερμανία και την Ευρώπη

Το πιο σημαντικό κοινό πολιτικό καθήκον θα ήταν η Ευρώπη να απελευθερωθεί από τις ξένες στρατιωτικές βάσεις μη ευρωπαϊκών κρατών και να μην ανήκει πλέον σε στρατιωτικές συμμαχίες με μη ευρωπαϊκά κράτη. Αντ’ αυτού, η Ευρώπη θα πρέπει να επικεντρώσει τα συμφέροντά της στον τομέα της στρατιωτικής και της πολιτικής ασφάλειας στην προστασία της ευρωπαϊκής ασφάλειας και κυριαρχίας και στην εφαρμογή και υποστήριξη καθηκόντων και αποφάσεων στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών.

«Το κέντρο της Ευρώπης έχει να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη με την αποαποικιοποίηση και την πραγματική επανένωση της Γερμανίας».

Εάν η Γερμανία δεν καταφέρει να εκπληρώσει αυτό το καθήκον, το αποικιακό χάσμα στο κέντρο της Ευρώπης θα παραμείνει, με την αναγνωρίσιμη συνέπεια της συνεχιζόμενης αποδυνάμωσης της Γερμανίας και της απειλής της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης. Εάν οι ηγετικές πολιτικές ελίτ της Γερμανίας και της Ευρώπης συνεχίσουν να κάνουν το λάθος να ποντάρουν μόνο σε ένα χαρτί, δηλαδή το εξαρτημένο, διατλαντικό, θα καταλήξουν στην πικρή συνειδητοποίηση ότι θα βρεθούν σε μια νέα περιφερειακή ζώνη γεμάτη συγκρούσεις της νέας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης, δηλαδή μεταξύ των κρατών BRICS και των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ζώνη ανάπτυξης και αντίβαρο σε περίπτωση πολέμου.