Ντίνος Τρίποντου! – Zougla

Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

*** Είναι 26 Μαΐου 2024, ώρα Ελλάδος 23:01, ώρα Γερμανίας 20:01,
όμως η «ζώνη ώρας» παύει για μια στιγμή να έχει σημασία,
καθώς ένας άνθρωπος έρχεται να επιχειρηματολογήσει για το «Άχρονο Σύμπαν».
Ο Ντίνος Μήτογλου σηκώνεται για τρίποντο,
η μπάλα φεύγει απ’ τα χέρια του και -οποία μαγεία- παγώνει ο Χρόνος·
άπαντες παρακολουθούμε την καμπυλόγραμμη τροχιά τής πορτοκαλί μπάλας,
αισθανόμενοι ότι αυτό το σύντομο ταξίδι είναι ολάκερος αιώνας.
Και μετά, ΕΚΡΗΞΗ.
Και μετά, ΟΥΡΑΝΟΜΗΚΕΙΣ ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΕΣ.
Και μετά, ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ.
Και μετά, ΔΑΚΡΥΑ.
Η Ταυτοχρονία των Συναισθημάτων!

*** Είναι 26 Μαΐου 2024, ώρα Ελλάδος 23:01, ώρα Γερμανίας 20:01,
ο Χρόνος παγώνει κυριολεκτικώς στην «Αρένα» τού Βερολίνου
όταν η «βόμβα» βρίσκει τον στόχο της,
το σκορ στον τελικό Ρεάλ-Παναθηναϊκός γίνεται 76-86,
ακαριαίως ο απελπισμένος Τσους Ματέο ζητάει το έσχατο τάϊμ-άουτ
και ταυτοχρόνως ο Φακούντο Καμπάτσο πετάγεται από τον πάγκο
κλοτσόντας με απόγνωση τη διαφημιστική πινακίδα που βρίσκεται μπροστά του,
ο Σλούκας πιάνει το κεφάλι του με τα δυο του χέρια
αδυνατώντας να πιστέψει το εξελισσόμενο θαύμα,
εκατομμύρια Παναθηναϊκοί ψυχορραγούν από υπέρτατη ηδονή.
Τα 2 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα που απομένουν,
έχουν αποδειχθεί αναρίθμητες φορές ότι αρκούν για τεράστιες ανατροπές,
όμως εν προκειμένω όλοι ξέρουμε και διαισθανόμαστε
-και πάνω από όλους, το ξέρουν και το διαισθάνονται οι παίκτες τής Ρεάλ-
ότι πλέον όλα έχουν τελειώσει.
Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 2023-2024!

*** Υπάρχουν περιπτώσεις στη Ζωή,
που το Άρθρο θεώνεται και γίνεται «Μονοπωλιακός Προσδιορισμός»·
εδώ, λοιπόν, δεν επρόκειτο απλώς για ένα σουτ, αλλά για «ΤΟ Σουτ».
Ναι, υπήρχε το «buzzer-beater» τού Γκριγκόνις με τη Μονακό,
που παρήγαγε ομοθυμαδόν την αίσθηση ότι «Εγύρισε ο διακόπτης…»,
ναι, υπήρχε το «buzzer-beater» τού Ναν με τη Βίρτους Μπολόνια,
που είχε δώσει μία πολύτιμη νίκη,
ναι, υπήρχε εκείνο το ζωογόνο τρίποντο τού Παπαπέτρου,
που είχε κρατήσει ζωντανή την πρόκριση ενάντια στη Μακάμπι,
ναι, και στον Τελικό με τη Ρεάλ υπήρχαν πολλά κομβικά σουτ,
όπως το δίποντο τού Σλούκα στην εκπνοή τού πρώτου ημιχρόνου,
όπως το τρίποντο τού Ναν που έδωσε για πρώτη φορά το προβάδισμα στο σκορ,
όπως τα δύο απανωτά τρίποντα τού Σλούκα που παγιώσανε το momentum,
όπως…, όπως…, όπως…, πολλά «όπως»,
όμως, όλα αυτά τα σουτ και όλα αυτά τα «όπως»,
δεν δύνανται να συγκριθούν με τη μεταφυσική δυναμική
που διέθετε και εσαεί (θα) διαθέτει το τρίποντο τού Ντίνου Μήτογλου.

ΤΟ Σουτ!
Το Σουτ-Ορόσημο!
Το Σουτ-Μνημείο!
Το Σουτ που όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα παγώνει ο Χρόνος.
Ο Γκραντ επαναφέρει την μπάλα
μετά από το καταλογισθέν φάουλ που οδήγησε στην αποβολή τού Καμπάτσο.
Ο Σλούκας υποδέχεται τη μακρινή πάσα τού συμπαίκτη του,
ο Ναν διασχίζει κάθετα την αντίπαλη ρακέτα και τρέχει στη γωνία,
ο Σλούκας τού δίνει αμέσως την μπάλα καθώς υπάρχει αμυντική ανισορροπία,
ο Ναν βρίσκει με επίσης μακρινή πάσα τον Μήτογλου
που έχει σηκώσει το χέρι και ζητάει επιμόνως την μπάλα,
ο Μήτογλου κάνει προσποίηση ότι θα δώσει πάσα στον ελεύθερο Γκραντ
και απελευθερώνεται οριστικώς από το μαρκάρισμα τού αργοπορημένου Ροντρίγκεθ
που -τι εκπληκτική σύμπτωση- φοράει τον αριθμό «13»,
ο Μήτογλου έχει τη Μοίρα στα χέρια του και σουτάρει από τις 45 μοίρες,
η μπάλα απελευθερώνεται και ταξιδεύει προς το καλάθι.
Η διαδρομή της διαρκεί μια αιωνιότητα,
η Αιωνιότητα χωράει σε ένα δευτερόλεπτο και κάτι ψιλά (1,78 sec).

Ακόμη και σήμερα, βλέπεις αυτό το σουτ και αγωνιάς.
Ακόμη και σήμερα, βλέπεις αυτό το σουτ και καθηλώνεσαι.
Ακόμη και σήμερα, βλέπεις αυτό το σουτ και ανατριχιάζεις.
Ακόμη και σήμερα, βλέπεις αυτό το σουτ και δακρύζεις.
ΤΟ Σουτ!

*** Η ίδια αίσθηση μεταφυσικής δυναμικής ανεβίωσε και χθες·
πάλι ο Ντίνος Μήτογλου προσέφερε αφειδώς Αγωνία, Καθήλωση, Ανατριχίλα, Δάκρυα.

Προσωπικώς, είχα την παράξενη και απολύτως ενστικτώδη σιγουριά,
ότι ο Παναθηναϊκός θα ανακτούσε το πολύτιμο πλεονέκτημα έδρας
και θα έπαιρνε τη ρεβάνς για την ήττα στο προηγούμενο ματς τού «Ο.Α.Κ.Α.»,
καθώς ο «Επτάστερος-Επτάψυχος» εκπέμπει την εντύπωση
πως έχει το σθένος να ανταπεξέρχεται σε κάθε δύσκολη συνθήκη
και σε κάθε εμπόδιο -αγωνιστικό ή «άλλο»- που ορθώνεται μπροστά του.
Όμως, ακόμη και σε μία αναμέτρηση που οι «Πράσινοι» προηγήθηκαν με 13 πόντους,
είχαν απέναντί τους την εξαιρετική Εφές που τούς εξήσκησε αφόρητη πίεση στο τέλος
και -μετά κι από κάποιες παντελώς αλλόκοτες διαιτητικές αποφάσεις-
το παιχνίδι οδηγήθηκε σε μεταιχμιακές καταστάσεις
όπου η Νίκη ισορροπούσε σε τεντωμένο σχοινί.
Το σκορ στο 74-76 και όλα παίζονται.
Ο Παναθηναϊκός ξεκινάει την τελευταία επίθεσή του,
αλλά αν δεν σκοράρει θα μένει αρκετός χρόνος για να γίνει η ζημιά από τούς γηπεδούχους.
Τα πάντα κρέμονται σε μία λεπτή κλωστή,
μία φάση, μία απρόσμενη εξέλιξη, μία στιγμή, μπορεί να φέρει την Καταστροφή,
αφού καθίσταται βεβαιότης πως αν η τουρκική ομάδα γυρίσει αυτό το ματς,
θα διαθέτει -όχι μόνο πρακτικό προβάδισμα, αλλά και…- τεράστιο ψυχολογικό αβαντάζ.
Ο Μήτογλου κάνει screen για να βοηθήσει τον Σλούκα,
εκείνος -τραβώντας πάνω του δύο αντιπάλους- τού επιστρέφει την μπάλα,
ο Μήτογλου έχει ξανά τη Μοίρα στα χέρια του και σουτάρει ξανά από τις 45 μοίρες,
η μπάλα απελευθερώνεται και ταξιδεύει προς το καλάθι.
Η διαδρομή της διαρκεί μια αιωνιότητα,
η Αιωνιότητα χωράει σε ένα δευτερόλεπτο και κάτι ψιλά (1,59 sec).

*** Εν τέλει, τα εναπομείναντα 6,5 δευτερόλεπτα ήταν όντως ελάχιστα για την Εφές,
η οποία έκανε αξιέπαινη προσπάθεια να διατηρήσει το κεκτημένο της,
αλλά κατέφερε απλώς να παρατείνει το μαρτύριό της
και να πυροδοτήσει την αυτοσυγκέντρωση-εγρήγορση των φιλοξενούμενων.

Ο Παναθηναϊκός προηγείται πάλι στη «σειρά»,
θέλει ακόμα μία νίκη
-είτε αύριο στην Κωνσταντινούπολη, είτε την επόμενη εβδομάδα στην Αθήνα-
για να συνεχίσει την προσπάθεια πραγμάτωσης τού συνθήματος
«Βουντού-Βουντού, Βουντού-Βουντού, και Πράσινη Μαγεία,
το Κύπελλο θα φέρουμε από την Αραβία…»,
η «σειρά» δεν έχει τελειώσει αλλά είναι σα να έχει τελειώσει,
φυσικώς, δεν έχει κριθεί η πρόκριση,
μεταφυσικώς, ήδη έχει σφραγιστεί η παρουσία στο «Final-4» τού Άμπου Ντάμπι.
…

Το Μπάσκετ -βάσει τής δομής του- έχει άρρηκτη σχέση με το Σουτ.
Ο Ντίνος Μήτογλου έχει τώρα πια άρρηκτη σχέση με «ΤΟ Σουτ».
Αυτός ο αθλητής με τις μεγάλες ικανότητες
και με τις περιπετειώδεις διακυμάνσεις στην πορεία του,
αυτό το παιδί με την έμφυτη ταπεινότητα
και με τη φονική αυτοπεποίθηση που διαθέτει κάθε άνθρωπος
ο οποίος ενσαρκώνει τη φράση «Σαν έτοιμος από καιρό…»,
αυτός ο τύπος έχει χαραχθεί στο Συλλογικό Θυμικό και στο Συλλογικό Συναίσθημα
με τη συγκλονιστική εκφραστικότητα που εκπέμπει «Παναθηναϊκό Πάθος».

Σφιγμένο πρόσωπο σε βαθμό θεϊκής αλλοίωσης,
διάπλατα ανοιχτό στόμα και σφιγμένα δόντια που έχουν ως λεία τη Μοίρα,
πεταγμένες φλέβες, πεταγμένα μηνίγγια.
Και αμέσως μετά η κορύφωση,
όπου ο δείκτης τού δεξιού χεριού μοιάζει σα να θέλει να τρυπήσει το Μυαλό.

Στις 26 Μαΐου 2024 ήταν το τρίποντο με τη Ρεάλ.
Στις 30 Απριλίου 2025 ήταν το τρίποντο με την Εφές.
Και έτσι, επέρχεται η προσήκουσα βάφτιση-μετεπωνύμηση,
και έτσι, επέρχεται τού ύμνου η διασκευή:
Ντίνος Τρίποντου!
Τρίποντος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος!

Ο Αθλητάμπουρας