Συγκλονιστικές μαρτυρίες 15 χρόνια μετά το έγκλημα στη Marfin
Σήμερα συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια από την τραγωδία της Μarfin την 5η Μαΐου του 2010, όταν τρεις άνθρωποι, εκ των οποίων η μία έγκυος, έχασαν τη ζωή τους σε πυρκαγιά που ξέσπασε στο υποκατάστημα της τράπεζας στην οδό Σταδίου, όταν κουκουλοφόροι πέταξαν εντός του καταστήματος βόμβες μολότοφ.
Η συγκλονιστική μαρτυρία της επιζήσασας Μαρίας Καραγιάννη, η οποία ανέβηκε με βίντεο στον λογαριασμό του τραπεζικού υπαλλήλου Μανώλη Μπεμπένη, υπενθυμίζει τις αγωνιώδεις στιγμές που βίωσαν θύματα και επιζήσαντες.
Μία ομάδα αγνώστων, δυστυχώς μέχρι και σήμερα, κατά τη διάρκεια συλλαλητηρίου ενάντια στο μνημόνιο του 2010, έσπασαν τη γυάλινη πρόσοψη και πέταξαν στο κατάστημα βόμβες μολότοφ και ένα μπουκάλι με εύφλεκτο υλικό. Μέσα βρίσκονταν 27 εργαζόμενοι, μεταξύ των οποίων τα θύματα του εμπρησμού: Η 32χρονη έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η 35χρονη Παρασκευή Ζούλια και ο 36χρονος Επαμεινώνδας Τσάκαλης.
Η γυναίκα που όλα τα βίντεο και οι φωτογραφίες είχαν αποτυπώσει να φωνάζει με αγωνία από ένα μπαλκόνι της Marfin, κάνει λόγο για «πανζουρλισμό» και «τον απόλυτο τρόμο» που βίωσε περιγράφοντάς πώς οι συνάδελφοί της στο υποκατάστημα ήταν στριμωγένοι σε έναν διάδρομο και ενώ η φωτιά τους απειλούσε και οι μαύροι και πυκνοί καπνοί τους έπνιγαν.
«Ήμουν στο υπόγειο και άκουσα πολύ δυνατούς κρότους από το ισόγειο του κτηρίου και γυαλιά να σπάνε. Κλειδώσαμε το θησαυροφυλάκιο και πήρα το 100 από το τηλέφωνο του υπογείου», λέει στο ερασιτεχνικό βίντεο η κα Καραγιάννη, η οποία θυμάται τα όσα έζησε: «Με ρωτούσαν “πόσοι είστε στο κτήριο; πόσοι είναι οι επιτιθέμενοι;”. Τους έλεγα “δεν βλέπω από τους καπνούς”. Προσπάθησα να πάρω την πυροσβεστική αλλά δεν λειτουργούσε πια το τηλέφωνο».
Στην προσπάθειά της να βρει διαφυγή, πήρε το ασανσέρ για τον 3ο όροφο: «Από το φόβο μου, κινούμενη γρήγορα, πήρα δυστυχώς το ασανσέρ για να πάω στον 3ο όροφο όπου ήξερα ότι υπήρχαν παράθυρα», ψελίζει.
Η κατάσταση, όπως θυμάται, στον όροφο του υποκαταστήματος ήταν χαοτική. «Όταν έφτασα εκεί υπήρχε πανζουρλισμός. Οι συνάδελφοι ήταν στριμωγμένοι σε ένα διαδρομάκι μικρό για να βρουν διέξοδο από ένα δωμάτιο που λειτουργούσε ως αποθήκη», περιγράφει. «Εκεί ήταν ένα κλουβί για τις μονάδες κλιματισμού. Από ό,τι έμαθα, ο Ηλίας ο συνάδελφός μας έσπασε με όλες του τις δυνάμεις αυτή την καταπακτή και σιγά-σιγά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, βγήκαμε σε ένα μπαλκόνι 1×2 με κάτι λόγχες. Σκαρφάλωναν τα κακόμοιρα για να ανέβουν σε ένα ελενίτ και να βγουν στη Χρήστου Λαδά».
Δείτε τα όσα συγκλονιστικά περιγράφει:
«Προσωπική μαρτυρία και διαρκής απορία»
Μία ακόμα συγκλονιστική μαρτυρία μαζί με την απορία του για το γεγονός ότι ποτε δεν ταχτοποιήθηκαν κι ως εκ τούτου ποτέ δεν συνελήφθησαν οι δράστες της φονικής επίθεσης στη Marfin, δημοσίευσε ο φωτογράφος Ηλίας Προβόπουλος, ο οποίος από το πατάρι του βιβλιοπωλείου Ιανός, που βρίσκεται απέναντι από τo τότε υποκατάστημα της τράπεζας, είχε τραβήξει φωτογραφίες την ομάδα που έκανε που έκανε τον εμπρησμό.
Ο κ. Προβόπουλος αναφέρει:
«ΠΟΙΟΙ ΕΚΑΨΑΝ ΤΗΝ ΜΑΡΦΙΝ
Προσωπική μαρτυρία και διαρκής απορία.
Ήμουν στην οδό Σταδίου, μαζί με τον Βασίλη Χατζηϊακώβου και βλέπαμε μια συνηθισμένη πορεία – όπως γίνονταν τότε με οργή να περισσεύει και τα συνήθη επεισόδια να ακολουθούν και τράβηξα, όπως έκανα και άλλες φορές, μια σειρά φωτογραφίες, στις 5 Μαίου 2010, πριν από15 χρόνια. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτό το σημείωμα τραβήχτηκαν, από το πατάρι του Ιανού που καταφύγαμε να γλυτώσουμε από τα δακρυγόνα και από δημοσιογραφικό αισθητήριο, καθώς είδαμε μια ασυνήθιστη σκηνή να εξελίσσεται στη γωνία Εδουάρδου Λω και Σταδίου.
Αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν και τις μοναδικές μαρτυρίες με τα όσα έγιναν λίγο πριν την επίθεση στο βιβλιοπωλείο από ειδική ομάδα κρούσης και η οποία απωθήθηκε χάρη στην ψυχραιμία μας και μετά μπροστά από την MARFIN ήταν στη διάθεση της Αστυνομίας από το απόγευμα κιόλας εκείνης της ημέρας. Με υποχρέωσαν να τις παραδώσω με τον όρο βέβαια να τις δώσω αποκλειστικά στην «Ελευθεροτυπία» η οποία επέλεξε να δημοσιεύσει κάποιες την επόμενη ημέρα.
Περίμενα από την πλευρά της Αστυνομίας ότι θα πλημμύριζαν τα ΜΜΕ με αυτές γιατί όλο και κάποιος άλλος θα τους είχε δει και θα έδινε πληροφορίες για τους δράστες αλλά δεν έγινε τίποτα, ούτε τότε, ούτε όσο παρέμειναν νωπά τα πράγματα. Φαντάστηκα πως θα τις μελετούσαν και σαν είχαν αποτέλεσμα, ταυτοποιούσαν δηλαδή τους δράστες, θα μπουμπούνιζαν την επιτυχία.
Τίποτα δεν έγινε, ούτε τότε, ούτε τα χρόνια που ακολούθησαν και τώρα πια που και οι δράστες μεγάλωσαν και άλλαξαν και τα χαρακτηριστικά τους άντε να τους ανακαλύψουν. Έτσι, εκτός κι αν συμβεί κάποιο θαύμα, οι απορίες θα παραμένουν ενώ θα συνεχίζεται στο διηνεκές ένας “διάλογος” αυτόκλητων και μη παραγόντων της πολιτικής και της δημόσιας σφαίρας».