ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΘ: Αφού λοιπόν ο πόλεμος είναι εδώ, εμείς τι κάνουμε
Διαβάστε το κείμενο καλέσματος για γενική απεργία την Τετάρτη και την Πέμπτη 19 και 20 Οκτώβρη όπως κοινοποιήθηκε από τον Σύλλογο Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
“Μετά από δύο χρόνια μνημονίων και σαρωτικών αντιλαϊκών επιθέσεων, φαίνεται πως οι ορέξεις της κυβέρνησης και της τροϊκα είναι ακόρεστες: δεν σταματάνε πουθενά, χτυπάνε συνέχεια, θέλουν να σαρώσουν τα πάντα. Διαλύουν τη δημόσια παιδεία, την υγεία, τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες, διώχνουν τον κόσμο στην ανεργία, φτωχοποιούν το λαό.
Ταυτόχρονα, με το πετσόκομμα των μισθών και συντάξεων, ακόμη και των κοινωνικών επιδομάτων, έχουν ξεκινήσει μια φορολεηλασία χωρίς όρια και τέλος. Χαράτσια και κεφαλικοί φόροι απομυζούν και την τελευταία σταγόνα από το πενιχρό εισόδημα και τις όποιες αποταμιεύσεις έχουν απομείνει στον κόσμο. Βρισκόμαστε ουσιαστικά σε πόλεμο.
Αφού λοιπόν ο πόλεμος είναι εδώ, εμείς τι κάνουμε? Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον ίδιο δρόμο που μας έφερε εδώ? Θα αρκεστούμε στην ‘μικρογραφία’ της δήθεν καλής προσωπικής ζωής μας, του ‘κοιτάω την δουλειά μου’, ‘τα εκατό τετραγωνικά μου’ και ενός ωραίου αυτοκινήτου, λέγοντας ‘ο σώζων εαυτό σωθήτω’ και του ‘άσε τον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα’? θα εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στον κάθε βουλευτή, που για το καλό μας πάντα, μας γύρισε 100 χρόνια πίσω, θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τους πουλημένους συνδικαλιστές που είναι υπάκουα τσιράκια της οποίας κυβέρνησης και των εκάστοτε αφεντικών τους, ή θα βάλουμε μπρος εκείνα τα εργαλεία που πριν καιρό μας έκαναν επικίνδυνους για αυτούς που τώρα μας χτυπούν από παντού?
Συνάδελφοι, γνωρίζουμε τον προβληματισμό που υπάρχει για το αν έχει κάποιο νόημα ακόμα μια απεργία μιας ημέρας. Ξέρουμε επίσης πόσο μας πονάει, ιδιαίτερα σήμερα μετά την μισθολογική μας αφαίμαξη, το επιπλέον χάσιμο μισθού μιας ημέρας, για την συμμετοχή μας σε απεργία. Όμως, συνάδελφοι, πείτε μας με ποιον άλλο τρόπο να διαμαρτυρηθούμε εκτός από την προσωπική μας συμμετοχή – και με προσωπικό κόστος – στις συλλογικές δράσεις, όπως οι απεργίες και πορείες διαμαρτυρίας? Αν δεν «πονέσουμε» (έστω μισθολογικά), αν δεν προσπαθήσουμε με κάθε ειρηνικό τρόπο να σταματήσουμε αυτή λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων, δεν θα κερδίσουμε τίποτε.
Ο κόμπος έχει φτάσει πια στο χτένι. Δεν έχουμε δικαίωμα απέναντι στα παιδιά μας να μην αγωνιστούμε.
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΘΑ ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ KAI ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ”