Τζωρτζίνα Δαλιάνη: «Η δουλειά του ηθοποιού είναι συνυφασμένη με την οικονομική ανασφάλεια»
Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η Τζωρτζίνα Δαλιάνη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς έχει διαγράψει μια σημαντική πορεία στο θέατρο. Η ταλαντούχα ηθοποιός, η οποία έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε διαφορετικά είδη θεάτρου είναι αδιαμφισβήτητα μια από τους πιο αξιόλογες ηθοποιούς της γενιάς της.
«Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει γίνει πολύ δύσκολη. Ίσως όχι για όλους, αλλά για τους περισσότερους. Η δουλειά του ηθοποιού είναι συνυφασμένη με την οικονομική ανασφάλεια» ανέφερε μεταξύ άλλων στη Ζούγκλα, η γνωστή ηθοποιός με αφορμή τη συμμετοχή της στο έργο «Σιωπή» του Γρηγόρη Λιακόπουλου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπατζή, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και συμπλήρωσε: Για να μπορέσεις να ζήσεις από την υποκριτική χρειάζεται πολλή τύχη και κουράγιο».
Ακόμη η Τζωρτζίνα Δαλιάνη αποκάλυψε τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Φωτογραφία: Kωστής Καλλιβρετάκης
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση Σιωπή
Δύο γυναίκες, ηθοποιοί συγκατοικούν εδώ και χρόνια σε ένα μικρό διαμέρισμα. Οι συνθήκες της ζωής τους δεν είναι και οι καλύτερες. Μόνες, άνεργες, όχι πια νέες, ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να επιβιώσουν, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να μην το βάλουν κάτω. Οι καθημερινές συζητήσεις και οι τυπικές κουβέντες έχουν πλέον αντικατασταθεί από την αδιάκοπη αναπαραγωγή σκηνών από κινηματογραφικές ταινίες. Η αναπαράσταση της ζωής έχει υποκαταστήσει την ίδια τη ζωή. Σιγά σιγά μοιάζουν να μην μπορούν να διακρίνουν την πραγματικότητα από το φανταστικό. Έχουν ταυτιστεί με τους ρόλους που αδιάκοπα παίζουν. Έχουν εγκλωβιστεί σε ένα ψέμα μέσα στο ψέμα. Θα μπορέσουν άραγε να βρουν τον τρόπο να ξεφύγουν;
Φωτογραφία: Kωστής Καλλιβρετάκης
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί σε αυτόν;
Εγώ είμαι η μία γυναίκα. Έχω υπάρξει, κάποτε, παιδί θαύμα και αυτό το κουβαλάω ακόμα. Αρνούμαι να κάνω μια οποιαδήποτε δουλειά, μια δουλειά που θα μου εξασφαλίσει τα προς το ζην, με αποτέλεσμα να ζω εις βάρος της άλλης γυναίκας. Κάθομαι και περιμένω την ευκαιρία να παρουσιαστεί. Να μου χτυπήσει την πόρτα. Η ζωή ένα αδιέξοδο. Η κατασκευή ενός φανταστικού κόσμου μονόδρομος. Το πιο δύσκολο κομμάτι στην παράσταση νομίζω πως ήταν οι αναπαραστάσεις των κινηματογραφικών σκηνών. Έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να περνάμε στις σκηνές χωρίς να φαίνεται ότι κάνουμε κάτι περίεργο. Να μην μιμούμαστε τις σκηνές, να φαίνεται απολύτως φυσιολογικό ότι μιλάμε μέσω μιας γνωστής σκηνής από τον Τιτανικό για παράδειγμα. Το τι με συγκινεί σε αυτόν το ρόλο; Η απόγνωση αυτής της γυναίκας.
Φωτογραφία: Kωστής Καλλιβρετάκης
Έχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα που υποδύεστε;
Φυσικά και έχω. Κοινά στοιχεία νομίζω πως βρίσκεις σε κάθε ρόλο που παίζεις. Ακόμα και στον πιο «ακραίο».
Πόσο εύκολο είναι σήμερα για έναν ηθοποιό να βιοποριστεί από το επάγγελμά του;
Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει γίνει πολύ δύσκολη. Ίσως όχι για όλους, αλλά για τους περισσότερους. Η δουλειά του ηθοποιού είναι συνυφασμένη με την οικονομική ανασφάλεια. Για να μπορέσεις να ζήσεις από την υποκριτική χρειάζεται πολλή τύχη και κουράγιο.
Πότε είναι τελικά ο άνθρωπος ελεύθερος; Και πότε είναι ο εαυτός του;
Δεν νομίζω πως υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που ο άνθρωπος είναι “τελικά” ελεύθερος ή “τελικά” ο εαυτός του. Είναι μια διαρκής αναζήτηση καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Λέει ο Αντόνιο Πόρτσια στους Στοχασμούς, “εκεί όπου δεν είσαι τίποτα, μείνε με τον εαυτό σου, και θα είσαι το παν”. Κάπως μου ταιριάζει αυτό.
Υπάρχει κάποια φράση του έργου ή του ρόλου σας που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
«Ήθελα μόνο να κάνω για πρώτη φορά κάτι μόνη μου. Ήθελα να είσαι περήφανη για μένα».
Φωτογραφία: Αναστασία Γιαννάκη
Πού εστίασε η σκηνοθετική ματιά του Θοδωρή Αμπατζή;
Νομίζω πως εστίασε περισσότερο σε κάτι μη ρεαλιστικό. Σε μια ονειρική πλευρά, που τα όρια της πραγματικότητας και του φανταστικού χάνονται. Κομμάτια ενός σπιτιού μπερδεύονται με τα κομμάτια μιας θεατρικής σκηνής. Αφηρημένος χώρος .Ένας λειψός νεροχύτης, μία πλατφόρμα-σκηνή-τραπέζι εισβάλει στο χώρο, κάποια κομμάτια ταπετσαρίας που κρέμονται. Σε αυτό το περιβάλλον κινούνται οι ηρωίδες του έργου, που με μεγάλη ευαισθησία προσέγγισε ο Θοδωρής κατά τη γνώμη μου.
Μπορεί τελικά το θέατρο, μέσα από κείμενα όπως το συγκεκριμένο, να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε ενσυναίσθηση και να βελτιωθεί ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το θέατρο είναι ένας χώρος που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε βαθύτερα την ανθρώπινη φύση, να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση και να βελτιώσουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Δεν αρκεί όμως. Αν ήταν έτσι θα είμασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Χρειάζεται και προσωπική εργασία, τι να σου κάνει και το θέατρο από μόνο του.
Ποιος ρόλος σας μέχρι τώρα ήταν η πιο σημαντική στιγμή για σας;
Δεν είναι στον χαρακτήρα μου να συλλέγω σημαντικές στιγμές, κάθε ρόλος είχε την σπουδαιότητά του. Εντάξει, ίσως η πρώτη μου παράσταση, η “Αγγέλα”, στο θέατρο Εμπρός σε σκηνοθεσία Τάσου Μπαντή, να κουβαλάει ακόμα αυτή τη συγκίνηση, την αθωότητα και την ορμή εκείνης της εποχής.
Φωτογραφία: Αναστασία Γιαννάκη
Tι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Να είμαι καλά.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;
Άνθρωπος.
Από που αντλείτε για να είστε καλά στην καθημερινότητά σας;
Από το περιβάλλον μου.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Έχω ξεκινήσει πρόβες για μία παραγωγή που θα παρουσιαστεί τον Ιούλιο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στην Πειραιώς 260. Πρόκειται για το έργο «Η πόλη των τυφλών» του Σάιμον Στίβενς, εμπνευσμένο από το Περί τυφλότητος του Ζοζέ Σαραμάγκου, σε σκηνοθεσία της Έμιλυ Λουίζου.
Info
Η «Σιωπή» του Γρηγόρη Λιακόπουλου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπατζή με τις Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Καλλιρρόη Μυριαγκού στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν από 08/05/2025 έως 25/05/2025.
Ημέρες/ώρες:
Τετάρτη 20:00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00, Κυριακή 18:00
Πεσμαζόγλου 5 | 210 3228706