Το γλωσσικό λάθος που διαπράττουν οι 95 στους 100 Έλληνες

Ο αρχαίος ημών πρόγονος Αντισθένης έλεγε «Αρχή Σοφίας, (η των) Ονομάτων Επίσκεψις.»,
που σε εξαπλουστευμένη απόδοση σημαίνει ότι,
για να αποκτήσουμε πρόσβαση στην Πνευματική Εξέλιξη,
οφείλουμε να γνωρίζουμε τι γράφουμε και τι ξεστομίζουμε.
Όμως,
αυτή η επιβεβλημένη γλωσσική συνειδητοποίηση
αποτελεί αφόρητη αγγαρεία για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων,
οι οποίοι θεωρούν ότι εξοφλούν το εθνικό τους χρέος
κρεμώντας επιδεικτικώς και προσχηματικώς σημαίες στα μπαλκόνια,
ενώ επιδίδονται σε αναρίθμητους βαρβαρισμούς στην καθημερινότητά τους.
Και βεβαίως,
δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το παρακμιακό φαινόμενο
οι ιθαγενείς δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι,
που -ενίοτε αμαθείς και ενίοτε ημιμαθείς-
διασπείρουν και καθεστωτικοποιούν λανθασμένες μορφές λέξεων,
με χαρακτηριστικό παράδειγμα το δίπολο «Ανήλικος-Ενήλικας»
που ακούσαμε να ενώνεται εις μπαρούφαν μίαν στο δελτίο ειδήσεων τού «Star».

Ο ρεπόρτερ, λοιπόν, αναφερόμενος σε πρόσφατη μαφιόζικη δολοφονία,
είπε με στόμφο την ακόλουθη φράση
δίχως να αντιλαμβάνεται την εκκωφαντική γλωσσική αντιφατικότητα:
«Το θύμα είχε επιστρέψει χθες από ταξίδι στο Ντουμπάι,
στο οποίο ήταν μαζί με τούς δύο γυιους του, έναν ανήλικο κι έναν ενήλικα.».

Ο Ανήλικος. Ο Ενήλικας.
Αν ρωτήσεις τούς Νεοέλληνες
«Γιατί βάζετε διαφορετική κατάληξη σε αυτές τις δύο λέξεις;»,
θα πάθουν «κοκομπλόκο» και δεν θα ξέρουν τι ν’ απαντήσουν.
Αν ρωτήσεις τούς Νεοέλληνες
«Αφού λέτε “ενήλικας”, γιατί δεν λέτε και “ανήλικας”;»,
θα σε θωρούν σα να είσαι εξωγαλαξιακό ον.

Ο Ανήλικος. Ο Ενήλικας.
Φαντάζομαι τον διάλογο ενός πατέρα με τον γυιο του
(ειρήσθω εν παρόδω, η ορθή γραφή είναι «γυιος» και όχι «γιος»):
– Μπαμπά, εγώ πότε θα βάλω το «άλφα» στον ηλικιακό προσδιορισμό μου;
– Γυιόκα μου, πρέπει πρώτα να μεγαλώσεις,
ώστε μετά -ως ενήλικας- να μπορείς να κάνεις πραγματικότητα τα γονικά όνειρά μου
και να μού γίνεις μέχρι και «πρόεδρας» σε ομάδα, σε κόμμα, οπουδήποτε…

Εν κατακλείδι,
πρέπει να σταματήσει αυτή η «ελληνικούρα» που επιτίθεται στα ώτα μας
και ηχορυπαίνει τη Γλωσσική Αισθητική.
Μεταφέρω -εν συντομία και με τη δέουσα αρθρογραφική προσαρμογή-
από το «Λεξικό των Δυσκολιών και των Λαθών στη Χρήση της Ελληνικής»
που έχει επιμεληθεί και συγγράψει ο γλωσσολόγος Γεώργιος Μπαμπινιώτης,
το εξαιρετικώς χρήσιμο απόσπασμα που βάζει τέλος στη Νεοελληνική Μπουρδολογία:
Στην Αρχαία Ελληνική (ήδη από τον Όμηρο),
χρησιμοποιήθηκε η λέξη «Ήλιξ-Ήλικος» με τη σημασία «συνομήλικος, άτομο της ίδιας ηλικίας».
Πολύ νωρίς (ήδη στον Όμηρο),
πλάστηκε η λέξη «Ομήλιξ» από την οποία προήλθε και η «Ομηλικία»
(συνεπαγωγικώς και η «Συνομηλικία»).
Αργότερα, κατά τούς αλεξανδρινούς χρόνους,
στο πρότυπο των λέξεων με κατάληξη «-ος» («έφ-ηβος, άν-ηβος» κ.ο.κ.),
πλάστηκαν αντιστοίχως ο «εν-ήλικος» και ο «αν-ήλικος».
…

Αγαπητές Αναγνώστριες και Αγαπητοί Αναγνώστες,
κατόπιν τούτων των πληροφοριών,
ευελπιστώ από τούδε και στο εξής να συνεργήσετε ώστε να περιοριστεί η διαστρέβλωση,
προκειμένου να προαχθούν η Ευγλωττία και η Ευηχία.

«Ανήλικος-Ενήλικος-Συνομήλικος-Μεσήλικος-Υπερήλικος».
«Ανήλικοι-Ενήλικοι-Συνομήλικοι-Μεσήλικοι-Υπερήλικοι».
Εύκολο δεν είναι;

Ο Δάσκαλος