Το μεγάλο ερώτημα: Πως θα αντιδράσει τώρα το Ιράν;

Ο Μαρκ Όστιν, κύριος παρουσιαστής του Sky News, και πολεμικός ανταποκριτής του καναλιού στον προ ετών πόλεμο του Ιράκ, γράφει μια εις βάθος ανάλυση για την επόμενη μέρα στη Μέση Ανατολή μετά τους σφοδρούς βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

«Μην κάνετε λάθος, αυτή είναι μια μεγάλη στιγμή. Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε αυτό που είπε ότι δεν θα έκανε… Πήγε σε πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Ελπίζει ότι αυτός θα είναι ένας σύντομος, οξύς κλινικός πόλεμος για την Αμερική.

Ένας πόλεμος «μέσα-έξω», που θα διεξαχθεί από τα 35.000 πόδια με αεροσκάφη B2 και τις βόμβες τους που καταστρέφουν τα καταφύγια, που θα προκαλέσει ρίγος σε μια ιρανική ηγεσία που έχει ήδη γονατίσει από το Ισραήλ.

Αλλά όταν πρόκειται για αυτό το είδος πολέμου, το «μέσα» είναι πολύ πιο εύκολο από το «έξω».

Τα «αν» που θα έρθουν

Φυσικά, το Ιράν μπορεί απλώς να αποδεχτεί την ήττα και να ανατραπεί. Θα μπορούσαν να αποφασίσουν ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει και να διαπραγματευτούν μια διέξοδο. Αλλά τι θα γινόταν αν, όπως απειλούν, δεν το έκαναν;

Τι θα γινόταν αν τα αντίποινα ήταν παρατεταμένα και έντονα και περιλάμβαναν αυξανόμενες επιθέσεις σε αμερικανικά συμφέροντα;

Τι θα γινόταν αν αμερικανικά στρατεύματα σκοτώνονταν και τραυματίζονταν στις πλέον καλά οχυρωμένες βάσεις τους στην περιοχή;

Τι θα γίνει αν το Ιράν κλείσει το Στενό του Ορμούζ ή εξαπολύσει τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον αμερικανικών στόχων, σκοτώνοντας πολίτες και προκαλώντας χάος;

Είναι απολύτως πιθανό, λοιπόν, ο Τραμπ να παρασυρθεί περαιτέρω.

Τι θα γίνει αν οι Ιρανοί βάλουν ό,τι έχει απομείνει από το πυρηνικό τους έργο ακόμη πιο κάτω στο υπέδαφος και τα βγάλουν πέρα ​​με την ιδέα μιας βόμβας;

Είναι το Ιράκ ξανά από την αρχή; Ή χειρότερα;

Δεν χρειάζεται μεγάλο άλμα φαντασίας για να καταλάβει κανείς ότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι η κυβέρνηση Τραμπ θα ένιωθε την ανάγκη να στείλει στρατεύματα στο έδαφος για να ολοκληρώσει τη δουλειά… και πιθανώς το ίδιο το καθεστώς.

Τότε αρχίζει να μοιάζει με το Ιράκ ξανά από την αρχή… μόνο χειρότερα. Αν η αλλαγή καθεστώτος αποτελεί το σχέδιο, το έχουμε ξαναζήσει. Το είδα από πρώτο χέρι το 2003 στο Ιράκ  και δεν ήταν όμορφο.

Το 2002, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ακούστηκαν δυνατές φωνές που ζητούσαν την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν και την εξάλειψη του δολοφονικού του καθεστώτος και των υποτιθέμενων όπλων μαζικής καταστροφής που το χαρακτηρίζουν.

Νεοσυντηρητικές προσωπικότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες είδαν την ευκαιρία να «επαναστατοποιήσουν τη δυναμική της εξουσίας σε όλη τη Μέση Ανατολή».

Υπήρχε η ευρεία πεποίθηση ότι ο λαός της Συρίας και του Ιράν – ναι, του Ιράν – απλώς δεν θα ανεχόταν την τυραννία στη χώρα του μόλις η «ελευθερία» είχε έρθει στο Ιράκ.

Τον Σεπτέμβριο του 2002, ο συγκλονισμένος Πρόεδρος Μπους το είπε και ο ίδιος. «Ο λαός του Ιράκ μπορεί να απελευθερωθεί από την αιχμαλωσία του. Μπορεί μια μέρα να ενταχθεί σε ένα δημοκρατικό Αφγανιστάν και μια δημοκρατική Παλαιστίνη, εμπνέοντας μεταρρυθμίσεις σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο».

Πόσο κούφια φαίνονται αυτά τα λόγια σήμερα.

Όταν πέφτουν καθεστώτα, συχνά ακολουθεί βίαιο χάος

Τον Μάρτιο του 2003, οι αμερικανικές και βρετανικές δυνάμεις εισέβαλαν και ήμουν ανάμεσα σε πολλούς δημοσιογράφους που είτε πήγαν μαζί τους είτε τους ακολούθησαν.

Με την ομάδα κινηματογράφων μου, διασχίσαμε τα σύνορα της ερήμου από το Κουβέιτ και μπήκαμε στο πεδίο της μάχης του νότιου Ιράκ.

Πολύ γρήγορα, ήταν προφανές σε μένα και σε όλους τους άλλους ότι ο ιρακινός στρατός ούτε είχε πολεμήσει ούτε είχε παραδοθεί, αλλά μάλλον, απλώς είχε εξαφανιστεί.

Είχαν αποβάλει τις στολές τους αλλά όχι τα όπλα τους. Περίμεναν την ώρα τους, σχημάτισαν τις πολιτοφυλακές τους, έβαλαν τις δικές μου σε έδαφος που γνώριζαν καλά και εξαπέλυσαν επιθέσεις εξέγερσης στους εισβολείς στρατούς που σύντομα αναρωτιόντουσαν τι στο καλό έκαναν εκεί.

Το καθεστώς είχε καταρρεύσει. Ο Σαντάμ Χουσεΐν βρέθηκε αργότερα κρυμμένος σε μια τρύπα αράχνης κοντά στο Τικρίτ. Δικάστηκε και εκτελέστηκε.

Αλλά αυτό που τον αντικατέστησε ήταν βίαιο χάος και το Ιράκ έγινε μια θανατηφόρα κόλαση όπου χρόνια αιματηρής βίας στοίχισαν τη ζωή αμέτρητων στρατιωτών.

Το Ιράν έχει τη δυνατότητα να είναι πολύ χειρότερο

Η αλλαγή καθεστώτος είναι δύσκολο να βαθμονομηθεί. Η μετάβαση σε μια σταθερή δημοκρατία στο Ιράν θα ήταν το αποτέλεσμα που επιθυμούν περισσότερο πολλοί στη Δύση, αλλά δεν είναι κάτι που μπορεί να είναι καθόλου εγγυημένο.

Πού περιμένει το πολιτικό κίνημα να αναλάβει; Πού περιμένει η ηγεσία που θα φέρει σταθερότητα, ασφάλεια και δημοκρατία; Δεν είναι εμφανές στο Ιράν.

Το χειρότερο σενάριο είναι μια χαοτική κατάρρευση. Αντί για μια ειρηνική μετάβαση σε μια νέα, εύτακτη κυβέρνηση, πιο πιθανή είναι μια καταστροφική υποβάθμιση των κρατικών θεσμών και μια βύθιση σε μια ολοκληρωτική αταξία.

Στο Ιράκ, προκάλεσε χρόνια βίαιης εξέγερσης, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα για τις βρετανικές και τις αμερικανικές δυνάμεις.

Στο Ιράν, έχει τη δυνατότητα να είναι πολύ χειρότερο. Θα μπορούσατε κάλλιστα να έχετε υπολείμματα των Φρουρών της Επανάστασης να σχηματίζουν πολιτοφυλακές οπλισμένες με αποθήκες όπλων, συμπεριλαμβανομένων πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών.

Θα μπορούσατε να έχετε εγκληματικά δίκτυα ή την πολύ μισητή αστυνομία δημόσιας ασφάλειας, ή και τα δύο, να αποφασίζουν να πάρουν θέση.

Η επιτελεστική προεδρία μόλις έγινε πραγματικότητα

Κάθε πόλεμος είναι διαφορετικός, αλλά εξίσου, είναι τρέλα να αγνοούμε την ιστορία. Όταν αμερικανικές βόμβες πέφτουν στη Μέση Ανατολή, οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και ίσως ανεξέλεγκτες.

Ο Τραμπ το γνωρίζει αυτό. Αυτός είναι εν μέρει ο λόγος που δεσμεύτηκε να κρατήσει την Αμερική μακριά από ατελείωτες συγκρούσεις.

Αλλά η αποφασιστικότητά του να θέσει τέλος σε αυτό που πιστεύει ότι είναι οι επικίνδυνες πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν έχει αποδειχθεί η μεγαλύτερη παρόρμηση.

Ελπίζει ότι η εμπλοκή της Αμερικής θα τελειώσει εδώ. Θα είναι τυχερός αν συμβεί αυτό. Αλλά ο κίνδυνος είναι ότι δεν θα συμβεί.

Για τον Τραμπ, αυτή η επιτελεστική προεδρία μόλις έγινε πραγματικότητα».

Ανάλυση BBC: Πώς θα αντιδράσει το Ιράν;

Την δική του ολιγόλογη ανάλυση κάνει για λογαριασμό του BBC ο αναλυτής Φρανκ Γκάρντνερ, τονίζοντας ότι το Ιράν θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις στρατηγικές οδούς δράσης για να αντιδράσει στο χτύπημα των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Το Ιράν πρέπει τώρα να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις στρατηγικές οδούς δράσης.

1. Να μην κάνει τίποτα.

Αυτό θα μπορούσε να το γλιτώσει από περαιτέρω αμερικανικές επιθέσεις. Θα μπορούσε ακόμη και να επιλέξει τη διπλωματική οδό και να επανέλθει στις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ. Αλλά η αδράνεια κάνει το ιρανικό καθεστώς να φαίνεται αδύναμο, ειδικά μετά από όλες τις προειδοποιήσεις του για τρομερές επιπτώσεις σε περίπτωση επίθεσης των ΗΠΑ. Μπορεί να αποφασίσει ότι ο κίνδυνος αποδυνάμωσης της επιρροής του στον πληθυσμό του υπερτερεί του κόστους των περαιτέρω αμερικανικών επιθέσεων.

2. Να αντιδράσει σκληρά και γρήγορα.

Το Ιράν εξακολουθεί να διαθέτει ένα σημαντικό οπλοστάσιο βαλλιστικών πυραύλων, αφού τους κατασκεύασε και τους έκρυψε για χρόνια. Έχει μια λίστα στόχων περίπου 20 αμερικανικών βάσεων για να διαλέξει στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Θα μπορούσε επίσης να εξαπολύσει «επιθέσεις σμήνους» σε πολεμικά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ χρησιμοποιώντας drones και γρήγορες τορπιλάκατους.

3. Να αντιδράσει αργότερα, σε μια στιγμή της επιλογής του.

Αυτό θα σήμαινε να περιμένει μέχρι να υποχωρήσει η τρέχουσα ένταση και να εξαπολύσει μια αιφνιδιαστική επίθεση όταν οι αμερικανικές βάσεις δεν θα βρίσκονται πλέον σε μέγιστη ετοιμότητα».