Φοβού το καθεστώς των προθύμων – Κάποιες σκέψεις με αφορμή τα 50 χρόνια από την 21η Απρίλη του 1967
ΑΡΘΡΟ του Αντώνη Κουμιώτη, Γενικού Γραμματέα της Περιφερειακής Ένωσης Διαδικτυακών Μέσων Ενημέρωσης (Π.Ε.ΔΙ.Μ.Ε.) και Διευθυντή του e-Volos.gr
50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ από εκείνη τη νύχτα, που ο ανατριχιαστικός ήχος των ερπυστριών ακούστηκε στους δρόμους της Αθήνας, πέριξ του Πενταγώνου και των βασιλικών ανακτόρων στο Τατόι, 50 ακριβώς χρόνια μετά από την πολλοστή επιβολή των σχεδιασμών των ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας, δυστυχώς… αλλά οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της Δημοκρατίας, που δεν χαρίστηκε από κανέναν σε τούτο τον λαό, αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, έναντι των λίγο – πολύ ίδιων με τότε ξένων δυνάμεων και των νέων σχεδιασμών τους.
Η ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ και υποστηριζόμενη από τις Πρεσβείες δικτατορία των Συνταγματαρχών, ΤΟΤΕ… ξύπνησε μνήμες από τα Δεκεμβριανά του 1944, ενώ ΤΩΡΑ… ευλόγως παραλληλίζεται με την «οικονομική δικτατορία» των Μνημονίων.
ΒΛΕΠΕΤΕ, από τον στρατηγό Σκόμπυ, τα γεγονότα που ακολούθησαν πριν, κατά την διάρκεια και μετά το τέλος του εμφυλίου και την αμερικανική βοήθεια στο λιμάνι του Πειραιά, με τα κορίτσια να τρέχουν χαρούμενα να υποδεχτούν τον στόλο, στους ελληνοαμερικανούς Σπύρο Άγκνιου (ήταν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ) και Τομ Πάπας και τις στενές τους σχέσεις με τους συνταγματάρχες και από εκεί στους σημερινούς Πόλ Τόμσεν, Ντέλια Βελκουλέσκου και τα υπόλοιπα παιδιά, μάλλον ελάχιστα άλλαξαν.
ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΤΑΘΕΡΑ… ΟΙ ΠΡΟΘΥΜΟΙ. Και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ανάθεμα πως κάθε καθεστώς, για να μπορέσει να επιβληθεί, είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει πάντοτε ανάγκη την βοήθεια των προθύμων. Και πρόθυμοι δυστυχώς υπήρχαν πάντα και παντού, από την εποχή του Εφιάλτη στις Θερμοπύλες. Είναι εκείνοι που δεν έχουν κανένα ιδεολογικό πρόσημο και κινούνται ανάμεσά μας. Από τον περιπτερά της γειτονιάς – πληροφοριοδότη ποιάς εφημερίδας διάβαζε καθείς, μέχρι τον μανάβη, τον εφοριακό, τον ιερέα, τον δικαστή, τον δημοσιογράφο, τον δημοτικό σύμβουλο, το Νομάρχη, τον βουλευτή, τον αρχηγό του κόμματος, ναι, ακόμη και τον ίδιο τον ηγέτη.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ; Είναι όλοι ίδιοι; Όχι, σαφώς και όχι. Πάντοτε θα υπάρχουν εξαιρέσεις και τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν ακριβώς αυτές τις εξαιρέσεις, δεδομένου ότι η πλειοψηφία του λαού, η πλειοψηφία των περιπτεράδων, η πλειοψηφία των μανάβηδων και όλων των υπόλοιπων, του δημοκρατικού δηλαδή λαού αυτού του τόπου, που αντιστάθηκε στον κατακτητή, που έδιωξε τον βασιλιά, που πίστεψε στην Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου, που θέλησε να πιστέψει στην Ελπίδα του Αλέξη του Τσίπρα, εκφράζει κάτι διαφορετικό, είναι κάτι διαφορετικό, είμαστε όλοι εμείς.
ΦΟΒΟΥ το καθεστώς των προθύμων και ας ελπίσουμε ότι στο τέλος…, είτε με αυτή, είτε με μια νέα κυβερνητική σύνθεση, η Ελπίδα του Αλέξη Τσίπρα δεν θα αποδειχθεί πουκάμισο αδειανό ή λευκή πετσέτα στο ρίνγκ του ευρύτερου γεωπολιτικού – γεωστρατηγικού εν εξελίξει παιχνιδιού.
Υ.Γ.: Μεγαλύτερος κίνδυνος των ημερών; Η θεωρία, που δυστυχώς διαιωνίζεται και μάλιστα με ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων, κυρίως του λεγόμενου συνταγματικού τόξου… η θεωρία των δύο άκρων. Διχάζει, ενισχύει και εν τέλει ισχυροποιεί μια τάση με αναπόφευκτα για την νεολαία αποτελέσματα. Και αυτή η τάση είναι που θα πρέπει να παύσει να τροφοδοτείται όχι ΣΗΜΕΡΑ, ούτε ΑΥΡΙΟ, αλλά ΧΘΕΣ…!!!