Όρια και Αυτοσεβασμός: Το Κλειδί για μια Υγιή Ζωή
Καλή εβδομάδα και καλή Δευτέρα σε όλους τους αναγνώστες της στήλης! Αυτή την εβδομάδα θα μιλήσουμε για την τέχνη του να θέτουμε όρια – μία από τις πιο σημαντικές ικανότητες για τη διατήρηση της ψυχικής μας υγείας. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως αν θέτεις όρια, είσαι σκληρός ή δύσκολος. Και πίστεψέ με, όταν το κάνεις, κάποιοι θα σε χαρακτηρίσουν ακριβώς έτσι! Όμως, η αλήθεια είναι πως τα όρια είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου.
Δεν αξίζουν όλοι πρόσβαση στη ζωή σου – ειδικά εκείνοι που δεν σου δείχνουν τον σεβασμό, την αγάπη και την καλοσύνη που δικαιούσαι. Όταν κάποιος σε υποτιμά, σε αποθαρρύνει ή σε γεμίζει αρνητικότητα, αυτό καταστρέφει την ψυχική σου ηρεμία και την ποιότητα της ζωής σου. Πρέπει, λοιπόν, να αποκτήσεις τη δύναμη να πεις: “Ακόμα κι αν σε αγαπώ, δεν μπορώ να σου επιτρέψω άλλο την πρόσβαση στη ζωή μου, γιατί επηρεάζεις αρνητικά το ποιος θέλω να γίνω, τη ζωή που θέλω να δημιουργήσω, τους στόχους που προσπαθώ να πετύχω.”
Όταν το καταφέρεις, η ζωή σου θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Πριν από αρκετά χρόνια, υπήρχε κοντά μου ένας άνθρωπος που αγαπούσα πολύ. Περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί, ειδικά σε μια περίοδο που η ζωή μου δεν είχε φτάσει ακόμα στο σημείο που ήθελα. Όταν όμως άρχισα να προχωράω, παρατήρησα κάτι που με πίκραινε πολύ: η ζήλια άρχισε να κυριαρχεί. Ήταν σαν να πυροδοτούσα μέσα της κάτι που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Όσο πιο κοντά ερχόμασταν, τόσο περισσότερο υπέφερε.
Σταδιακά, το βλέμμα της έγινε ψυχρό, δυσάρεστο, τρομακτικό. Το στόμα της άρχισε κυριολεκτικά να σφίγγει και άνοιγε μόνο για να με κρίνει – ξαφνικά έφταιγα για όλα, ακόμα και για πράγματα που δεν είχα ιδέα ότι συνέβαιναν. Σταμάτησα να απολαμβάνω τη συντροφιά της, τον αέρα που εξέπνεε επάνω μου. Η ενέργειά της με τρόμαζε πραγματικά.
Για μένα, αυτή η εμπειρία ήταν βαθιά επώδυνη, γιατί στο δικό μου μυαλό, είχα χάσει μια φίλη που πίστευα ότι θα χαιρόταν με τη χαρά μου, που θα άκουγε τα όνειρά μου, τα γέλια και τα αστεία μου. Ήταν, ουσιαστικά, ένα μικρό πένθος, που ακόμα με σημαδεύει (το γεγονός ότι ακόμα μιλάω γι’ αυτό ίσως δείχνει πως δεν έπαψε να με πονάει).
Είμαι σίγουρη πως εκείνη μέχρι σήμερα θεωρεί ότι ήμουν άδικη μαζί της, ότι το να την απομακρύνω από τη ζωή μου τόσο ξαφνικά ήταν εγωιστικό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να προστατεύσω τον εαυτό μου. Και, σε έναν βαθμό, πιστεύω πως προστάτευσα και εκείνη.
Πολύ δυστυχώς για μένα, έχω αρκετές αρνητικές εμπειρίες στο βιογραφικό μου, αλλά το να απομακρύνω τέτοιες σχέσεις μου έκανε μόνο καλό. Δεν πιστεύω ότι η συγκεκριμένη φίλη ήταν απαραίτητα κακός άνθρωπος – όλοι έχουμε τις καλές και τις κακές μας στιγμές. Όμως, όταν η ευτυχία μου έγινε αγκάθι στο μάτι της, η φιλία αυτή δεν μπορούσε πια να συνεχιστεί.
Και αυτό ακριβώς είναι το νόημα των ορίων: εσύ αποφασίζεις ποιος έχει πρόσβαση στη ζωή σου, για πόσο καιρό, και αν θα συνεχίσει να την έχει. Πολλοί άνθρωποι δεν παίρνουν αυτή την απόφαση και επιτρέπουν σε άλλους να εισβάλλουν στη ζωή τους, χωρίς να συνειδητοποιούν πόσο κακό τους κάνει.
Ας είναι αυτό μια υπενθύμιση: δεν χρειάζεται να το ανεχτείς αυτό. Αν υπάρχει κάποιος στη ζωή σου που σε εξαντλεί ψυχικά, που σου στερεί τη γαλήνη, που σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου, πρέπει να έχεις το θάρρος να του πεις: “Αν δεν αλλάξεις αυτή τη συμπεριφορά, δεν μπορώ να συνεχίσω να έχω αυτή τη σχέση μαζί σου.”
Και αν δεν αλλάξει; Τότε, να βεβαιωθείς ότι τον απομακρύνεις.
Αυτό δεν είναι κακία, δεν είναι σκληρότητα, δεν είναι εγωισμός. Είναι η απόλυτη πράξη αυτοσεβασμού. Είναι η ευγένεια που χρωστάς στον εαυτό σου.