Όταν η Αμορφωσιά προσβάλλει τούς 57 νεκρούς των Τεμπών

Μετά από το διηνεκές ερωτηματικό μόριο «Γιατί;»
που είναι σύμφυτο με τη Ζωή και με την Ανθρώπινη Φύση,
η επόμενη λέξη-έννοια-κατάσταση
που συνυφαίνεται άρρηκτα με τη «Ματαιότητα τής Ύπαρξης» είναι το Λάθος.

«Τι να το κάνεις το Σωστό όταν υπάρχουν Λάθη;»,
θα ημπορούσε λυρικώς να μονολογήσει ο «Καταραμένος Ποιητής»,
εξ ου και αναρίθμητες οι κατηγοριοποιήσεις των λαθών που διαπράττουμε.
Εν προκειμένω, λοιπόν,
βρέθηκα ετούτες τις μέρες σε ένα δημοσιογραφικό μεταίχμιο,
το οποίο σχετίζεται με την «Τραγωδία των Τεμπών».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Υπάρχουν λάθη που επισημαίνονται τη στιγμή που γίνονται.
Υπάρχουν λάθη που επισημαίνονται σε μεταγενέστερο χρόνο.
Υπάρχουν λάθη που ουδέποτε επισημαίνονται.
Τι να επέλεγα άραγε;
…

Πριν συνεχίσουμε, θα κάνω μία σύντομη και χρήσιμη παρένθεση…

Κάθε φορά που ξεκινάει νέος κύκλος στο «Greece’s Next Top Model»,
πάντα θα υπάρξουν περιπτώσεις στους προκριματικούς γύρους,
που θα ακούσουμε από διαγωνιζόμενα άτομα -όταν ερωτώνται για την ηλικία τους-
να εκτοξεύουν τούς κραυγαλέους σολοικισμούς
«Είμαι εικοσιένα ετών.», «Είμαι εικοστρία ετών.», «Είμαι εικοστέσσερα ετών.»
(και πάει λέγοντας).
Ακαριαίως ανάβουν τα «λαμπάκια» μας,
το νευρικό μας σύστημα υφίσταται ακραία πυροδότηση,
ναι μεν δυνάμεθα να συγχωρήσουμε ότι παρακάμπτεται ο γραμματικός κανόνας
που ορίζει ότι όλα τα αριθμητικά από το «Είκοσι Ένα» και πάνω
-εν αντιθέσει με αυτά που έχουν ως πρώτο συνθετικό το «Δέκα»-
πρέπει να διαχωρίζονται σε δύο λέξεις,
όμως ο εγκέφαλός μας αντιδρά εντόνως στις άκλιτες διατυπώσεις
και τα χείλη μας απελευθερώνουν κάθε είδους «μπινελίκι».
«Τι “εικοσιένα ετών”, τσαμπουνάς, βρε σούργελο..;».
«Τι “εικοστρία ετών”, τσαμπουνάς, βρε σούργελο..;».
«Τι “εικοστέσσερα ετών”, τσαμπουνάς, βρε σούργελο..;».
«Βρε σούργελο, το “Ένα”, το “Τρία”, το “Τέσσερα”, ΚΛΙ-ΝΟ-ΝΤΑΙ.».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Όμως, τι γίνεται όταν δεν έχεις να κάνεις απλώς με ένα «ριάλιτι μόδας»;
Τι γίνεται όταν τα προαναφερθέντα λεκτικά εγκλήματα
εκφέρονται στο «Προσκλητήριο Νεκρών» τής 28ης Φεβρουαρίου
που προβάλλεται σε πανελλήνια μετάδοση από την Καλαμπάκα..;
…

«Υπάρχουν λάθη που επισημαίνονται τη στιγμή που γίνονται.».
Αυτή η συνθήκη αποκλείσθηκε εν ριπή οφθαλμού,
διότι μόνο αν είσαι υποχόνδριος, αποστειρωμένος και υστερικός
θα βάλεις την Εθνική Γλώσσα πάνω από το Εθνικό Πένθος.

Και απέμεινε το δίλημμα
«Υπάρχουν λάθη που επισημαίνονται σε μεταγενέστερο χρόνο.»
ή
«Υπάρχουν λάθη που ουδέποτε επισημαίνονται.».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ε, λοιπόν,
κατόπιν ωρίμου σκέψεως, εξακολουθητικώς κοχλάζοντος συναισθήματος,
και -κυρίως- από σέβας προς τούς 57 νεκρούς,
απεφάσισα ότι θα ήταν μέγα λάθος εάν υπέκυπτα στο «Ουδέποτε»
και έκρινα ότι η σωστή επιλογή είναι ο «Μεταγενέστερος Χρόνος».
…

Ήταν 9 και 10 το βράδυ τής προηγούμενης Παρασκευής,
όταν στη συγκλονιστική εκδήλωση μνήμης
που διοργανωνόταν πλησίον τού σιδηροδρομικού δυστυχήματος,
προσήλθαν στην υπερυψωμένη εξέδρα δύο νέοι άνθρωποι
που θα ανεγίγνωσκαν τα ονοματεπώνυμα και τις ηλικίες των θυμάτων
(ο μεν ήταν επιφορτισμένος με την αναφορά στους άντρες,
η δε ήταν επιφορτισμένη με την αναφορά στις γυναίκες,
το συγκεντρωμένο πλήθος εξέφραζε τη Μεταφυσική Ελπίδα
με τις λέξεις «Παρών» και «Παρούσα» αντιστοίχως).

Παρ’ ότι βρισκόμουν στον προσωπικό μου χώρο,
σηκώθηκα όρθιος για να κατέθετα -έστω αυτήν την ελάχιστη τιμή- στη διαδικασία,
όμως από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη φράση, από την πρώτη αναφορά,
κατακλύσθηκα από Αμηχανία, από Ετεροντροπή και εν τέλει από Οργή.

«Παναγιώτης Μπουρνάζης: Σαραντατέσσερα…, δεκατέσσερα ετών.».
Και κατόπιν, κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι..:
«Αναστάσιος Κωτσόπουλος, εικοσιένα χρονών.»,
«Άγγελος Τηλκερίδης, εικοσιτρία ετών.»,
«Κυπριανός Παπαϊωάννου, εικοσιτρία ετών.»,
«Νικήτας Καραθεοδώρου, εικοσιτρία ετών.»,
«Βάϊος Βλάχος, τριαντατέσσερα ετών.»,
«Σπυρίδων Βούλγαρης, τριαντατέσσερα ετών.»,
«Βαγγέλης Μπουρνάζης, πενηντατρία ετών.»,
«Μπόζο Παύλινι, εξηνταένα ετών.»,
«Ιωάννης Καριώτης, εξηντατρία ετών.».

Ακόμη και τώρα, τόσες μέρες μετά,
κάνοντας την άνωθεν απομαγνητοφώνηση,
η Οργή παραμένει και -μάλιστα- βαίνει αυξανόμενη για το απαράδεκτο ολίσθημα.

Οι «Νεκροί των Τεμπών» παραδομένοι στην Αμορφωσιά.
Ακόμη και ο πιο αγράμματος άνθρωπος,
δεν θέλει να εκτίθενται οι νεκροί του στην Αμορφωσιά,
ακόμη και ο πιο αγράμματος άνθρωπος
θα εμπιστευθεί τούς νεκρούς του σε γραμματιζούμενους ανθρώπους,
ώστε στα μνήματα που θα επισκέπτεται καθημερινώς
να αναγράφονται αυτά που πρέπει να αναγράφονται,
ακόμη και ο πιο αγράμματος άνθρωπος
θέλει στο μνήμα τού γονιού του -πόσω μάλλον, τού παιδιού του-
να γράφει «Ενθάδε κείται ο Δημήτρης»
και όχι «Αιδό ίνε θαμέννος ω Μύτσως».

Οι Νεκροί έχουν Τιμή και Δικαιώματα.
Οι Νεκροί δεν είναι «Αντικείμενα Συναισθηματικού Πλιάτσικου».
Οι Νεκροί είναι ασύμβατοι με την Ασέβεια, με την Τσαπατσουλιά, με την Ξεπέτα.
Οι Νεκροί δεν παραδίδονται στη «Διακριτική Ευχέρεια τής Αμορφωσιάς».

Η Αμορφωσιά είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη,
αρκεί αυτός να μην ασχολείται λειτουργηματικώς και επαγγελματικώς με αντικείμενα
που έχουν ως προ-απαιτούμενο στοιχείο τη Μόρφωση,
η Αμορφωσιά είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη,
αρκεί αυτός να μην αναλαμβάνει -έστω περιστασιακώς- καθήκοντα
που απαιτούν στοιχειώδη μόρφωση.
Φαντάζει «παιχνιδάκι» να αναγνώσεις μερικά ονοματεπώνυμα και ηλικίες,
αλλά αυτό το «παιχνιδάκι» υπάρχει μόνο στη φαντασία σου
και δύναται να σε εκθέσει ανεπανορθώτως
(τα σαρδάμ αθωώνονται από τη Συγκίνηση,
τα «μαργαριτάρια» είναι καταδικαστέα διότι παράγουν Προσβολή).

Έχετε αναρωτηθεί γιατί η Μαρία Καρυστιανού έχει γίνει «Πρόσωπο-Σύμβολο»;
Χωρίς να τη διαχωρίζω προνομιακώς από τούς έτερους πενθούντες ανθρώπους
-ήτοι, απλώς την πιστοποιώ ως «φωτεινό παράδειγμα»-
αυτή η γυναίκα με την ευγενική φυσιογνωμία και με τη μελιρρύτως θλιμμένη λαλιά,
διατυπώνει πάντοτε με αξιοθαύμαστο τρόπο τις σκέψεις της,
είναι μεστή, είναι ουσιώδης, σέβεται τις λέξεις της,
εκφράζει με σαφήνεια τις έννοιες και τα νοήματα,
και εν τέλει -για να συμπυκνώσω την προσωπικότητά της- είναι «Έμπνευση»,
εξ ου και δίνει ανεξάντλητη πνοή στον ατομικό-συλλογικό αγώνα για Δικαιοσύνη.

Όταν μιλάμε για «Προσκλητήριο Νεκρών»,
μιλάμε αυταποδείκτως για «Ιερό Τελετουργικό»
και για εξόχως σημαντική διαδικασία
που δεν επιδέχεται την ελάχιστη παρέκκλιση από το Μήνυμα.
Όταν μιλάμε για «Προσκλητήριο Νεκρών»,
απόλυτοι πρωταγωνιστές -από την αρχή του, έως το τέλος του-
είναι οι Νεκροί και όχι οι Ζώντες.
Όταν μιλάμε για «Προσκλητήριο Νεκρών»,
οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν αυτό το ιδιαίτατο έργο,
οφείλουν να διαθέτουν αυτογνωσία,
να γνωρίζουν τη σημασία τού έργου που αναλαμβάνουν,
να στέκονται στο ύψος τής μείζονος αποστολής τους
και να μην προκαλούν διάσπαση τής συλλογικής κατάνυξης με τις ανεπάρκειές τους.

Εν κατακλείδι,
όπως δεν αναθέτουμε την ανάγνωση μίας μακάβριας λίστας
σε άνθρωπο που πάσχει από δεκαβάθμια μυωπία και έχει ξεχάσει τα γυαλιά του
(ουδόλως πρόκειται για διάθεση γκετοποίησης προς τούς μύωπες,
παρά μόνον αποφεύγουμε να καπελωθεί το Πένθος από τη Μυωπία
και να το καταντήσουμε μια θλιβερή παρωδία),
με το ακριβώς ίδιο σκεπτικό δεν πρέπει να αναθέτουμε το Πένθος στην Αμορφωσιά.

Η νεαρή γυναίκα απεδείχθη αντάξια των περιστάσεων,
ο νεαρός άντρας απεδείχθη κατώτατος των περιστάσεων
(σημειωτέον δε,
ο νεαρός άντρας εσυνέχιζε τον χαβά του
και δεν προβληματιζόταν-παραδειγματιζόταν από το γεγονός
ότι η νεαρή γυναίκα ανεγίγνωσκε με διαφορετικόν τρόπο τα ίδια αριθμητικά).
Δεν τον στοχοποιώ προσωπικώς,
έχω καλύψει το πρόσωπό του στο κάτωθι αποδεικτικό βίντεο,
δεν αναφέρω την ταυτότητά του,
δεν με απασχολεί καν η ταυτότητά του,
με απασχολεί σε υπέρτατο βαθμό ότι εκπροσωπεί το δυστοπικό φαινόμενο
που έχει προσλάβει πανδημικές διαστάσεις στην Κοινωνία.

Νεοέλληνες,
μάθετε επί τέλους,
ότι το «Προσκλητήριο Νεκρών» (όπως και κάθε αντίστοιχη εκδήλωση),
δεν είναι χαβαλές με πασπάλισμα πένθους,
δεν είναι «Instagram», δεν είναι «TikTok», δεν είναι «Influencing»,
δεν είναι καυλάντα στα «social media»,
δεν χωράει η σεσημασμένη επίκληση και μετάθεση ευθύνης
που συμπυκνώνεται στη φράση «Φταίει ο Κορέκτορας.».

Νεοέλληνες,
ξέρω ότι -όπως κάνετε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις-
θα σπεύσετε να δικαιολογήσετε τα Αδικαιολόγητα,
χρησιμοποιώντας τις -έμπλεες ανοησίας και λαϊκισμού- σεσημασμένες υποβαθμίσεις
που μετέρχεστε αδιαλείπτως και στην Καθημερινότητα
για να αθωώνετε τις εκκωφαντικές μειονεξίες σας..:
«Πώς κάνεις έτσι για ένα λαθάκι;»,
«Σιγά το πράγμα.»,
«Εδώ έχουν πεθάνει 57 άνθρωποι κι εσύ ασχολείσαι με την Ελληνική Γλώσσα;» .

Νεοέλληνες,
η Ελληνική Γλώσσα -όπως και κάθε Γλώσσα ή Διάλεκτος ανά την Υφήλιο-
έχει ντιενεϊκώς ενσωματωμένη την Επικοινωνία,
χρησιμοποιείται για την Επικοινωνία,
διαθέτει άπαντα τα στοιχεία που συνθέτουν την Επικοινωνία.
Ως εκ τούτων,
η Ελληνική Γλώσσα -ήτοι, η Σημαντικότερη Γλώσσα στην Ιστορία τής Ανθρωπότητας-
έχει την ακατανίκητη ιδιότητα να ξεμπροστιάζει τις κίβδηλες υπερηφάνειες,
να τρυπάει τα παραφουσκωμένα «εγουδάκια»,
να βάζει τούς ανάξιους θεσιλάγνους στην αρμόζουσα θέση τους
και να διασύρει τα υποκριτικά αφηγήματα που εκτροχιάζουν το Έθνος.

Νεοέλληνες,
η καθεστωτική ραγιάδικη νοοτροπία «Πολύ κακό για το Τίποτα.»
φτάνει μέχρι και τα «Προσκλητήρια Νεκρών»,
αφού πρώτα έχει παραγάγει τούς Νεκρούς.
Αυτό το «Πολύ κακό για το Τίποτα.» είναι «Αντιστροφή τής Αλήθειας»,
διότι από το κάθε «Τίποτα» (βλέπε, επί παραδείγματι: Κώστας Καραμανλής)
παράγεται «Πολύ Κακό» (βλέπε: 57 νεκροί).

Συνελόντι ειπείν,
το παρόν πόνημα δημοσιεύεται ως Τιμή προς τούς 57 νεκρούς των Τεμπών
και μού αρκεί που θα εκτιμηθεί από τις οικογένειες των θυμάτων,
διότι -έστω μεταθανατίως- αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι.
Αιδώς, Νεοέλληνες.

Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://x.com/Ypokosmikos)