Γ. Σούρλας: Για την απελευθέρωση του Αργυρόκαστρου στις 8 Δεκεμβρίου 1940 Μνήμες που συγκλονίζουν

Η Σοφία Βέμπο αφηγείται…

Διαβάστε την ανακοίνωση, όπως έφτασε στο e-Volos.gr:

«Καθώς τραγουδούσα σε έναν μεγάλο θάλαμο, που ήταν κατάμεστος από τραυματίες, με πλησίασε μια νοσοκόμα και μου είπε χαμηλόφωνα, δείχνοντάς μου έναν τραυματία, ο οποίος είχε δεμένο το κεφάλι με επιδέσμους: “Πήγαινε, Σοφία μου, σε εκείνο το παλικάρι, σε εκείνον τον ανθυπολοχαγό. Έχει χάσει τα μάτια του. Όλη την ώρα που τραγουδάς κλαίει με λυγμούς και δεν έχει κανέναν να τον παρηγορήσει”.

Πλησίασα κοντά του, του χάιδεψα το κεφάλι και του ζήτησα να μην κλαίει. Του θύμισα ότι άλλοι δεν γύρισαν καθόλου από την πρώτη γραμμή, άλλοι έχασαν τα χέρια τους, τα πόδια τους. Του είπα ότι όλοι εμείς θα είμαστε κοντά τους, κοντά στους τραυματίες μετά τον πόλεμο και θα τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Και ο ήρωας γύρισε και μου είπε αυτά τα μοναδικά λόγια:

“Δεν κλαίω, Σοφία, γιατί έχασα τα μάτια μου. Κλαίω, γιατί δεν έχω άλλα δύο να τα δώσω για την πατρίδα…» .

(*Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Το εθνικό χρέος προς τους άταφους ήρωες του 1940. Αφιέρωμα στην Ερμιόνη Μπρίγκου «Μάνα των Πεσόντων»).

Μπορεί επίσης να σας αρέσει