Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι…

Θέλω να λαϊκίσω. Τόσο που να σιχαθώ η ίδια τον εαυτό μου. Να γεμίσω μέχρι τα ρουθούνια από τον λαϊκισμό μου και να μην μπορώ να δω πέρα από το ένα εκατοστό. Πάμε λοιπόν! Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι…

Έχω μονογονεϊκή οικογένεια με τρία παιδιά. Ετών 16, 15 και 10. Α’ Λυκείου, Γ’ Γυμνασίουκαι Δ’ Δημοτικού. Ο δότης σπέρματος (πες πατέρας για να μην λέμε πολλά και μακρυγορούμε), δεν έχει πληρώσει ποτέ διατροφή για τα τέκνα του. Ζούμε σε σχετικά καλή περιοχή (πες Νέα Σμύρνη, Αθήνα, Αττική για να συνεννοηθούμε). Δεν είχα την τύχη να κληρονομήσω σπίτι, χρήματα ή οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο από τους γονείς μου και από τον γάμο μου έφυγα παίρνοντας τα βιβλία, τα παιδιά μου και μετά από πολλές προσπάθειες τα ρούχα μου (πες μπράβο για να προχωράει η συζήτηση).

Το 2003 αγόρασα ένα παλιό σπίτι εκατό τετραγωνικών (χωρίς μπαλκόνι, εσωτερικό και στον πρώτο όροφο, μη νομίζεις ότι με έπιασαν τα γνωστά ελληναράδικα για σπίτι με τζάκι, τζακούζι και τζιτζίκια χειμώνα καλοκαίρι, πράσινες ταράτσες και μπλε πούτσες) με στεγαστικό δάνειο και πληρώνω (πες πλήρωνα γιατί πού λεφτά για την δόση πλέον) 500,00 ευρώ ανά μήνα γιατί κάτι σκαμπάζω από οικονομικά κι έκανα κάτι συμφέρουσες κωλοτούμπες στην επαναδιαπραγμάτευση των επιτοκίων (πες euribor για να δίνεις και καμιά ιδέα, αν και πλέον άχρηστη είναι). Έξι χιλιάρικα το χρόνο για το σπίτι που θα είναι δικό μου σε είκοσι χρόνια συν κάτι ασφάλιστρα που πληρώνω με το ζόρι κάτι σούπα και κάτι μούπες έξι χιλιάρικα και πεντακόσια ευρώ. Ωραία! Στέγη έχουμε, πάμε παρακάτω.

Η πολυκατοικία είναι παλιά οπότε η θέρμανση δεν είναι αυτόνομη. Πληρώνω κατά μέσο όρο σαράντα ευρώ κοινόχρηστα, ογδόντα ευρώ τον μήνα για ηλεκτρικό ρεύμα (πολύ παραπάνω πληρώνω αλλά είπα να μην το παραχέσω), καμιά οχτάρα ευρώ για νερό (πολύ με ρίχνω, πολύ με ρίχνω), εξήντα ευρώ για τηλεπικοινωνίες, νόβα είχα αλλά την έκοψα, τέλος πάντων πάμε στην σούμα: Δύο χιλιάδες διακόσια πενήντα έξι ευρώ τον χρόνο για να λειτουργεί το σπίτι και να μην τρέχω για νερό στα συντριβάνια της πλατείας. Σύνολο για την στέγαση: Οχτώ χιλιάδες επτακόσια πενήντα έξι ευρώ για ένα σπίτι σκοτεινό με θέα στις απέναντι πολυκατοικίες. Δεν έχω παράπονο. Πίνω κάτι καφεδάκια με τα κλεφτρόνια που πηδάνε στο μπαλκόνι από καιρού εις καιρόν και μου περνάει το μαράζι. Όλα κι όλα. Θα μου πεις, εσύ το διάλεξες. Εγώ το διάλεξα ναι. Για να μπορώ να το πληρώνω. Πάμε παρακάτω.

Τα παιδιά μου πάνε φροντιστήριο. Για ξένες γλώσσες. Μην φανταστείς κάτι φαντεζί. Δεν είχαν ποτέ δασκάλα, δεν πήγαν ποτέ σε ιδιωτικό σχολείο, δεν κάνουν μαθηματικά, αρχαία, θέατρο, κινησιολογία, καράτε, μπαλέτο, ανθοδετική, ζωγραφική με το μικρό δάχτυλο του αριστερού τους ποδιού. Κάνουν αγγλικά και γαλλικά. Τα δύο μεγάλα. Τετρακόσια ογδόντα ευρώ το μήνα ο λογαριασμός. Είναι και τζιμάνια τα πουλάκια μου, είναι σε μεγάλη τάξη.

Το μικρό είναι ατίθασο. Έκρυβε τις φωτοτυπίες με τις ασκήσεις των μαθηματικών στο ψυγείο και στο καλάθι με τα άπλυτα. Μου έκανε και το πλυντήριο σκατά. Τέλος πάντων. Την στέλνω σε ένα στέκι μελέτης. Μέχρι σήμερα δηλαδή. Δεν βλέπω να αντέχω για πολύ. Τριακόσια ευρώ το μήνα. Διακόσια το στέκι, εκατό τα ιδιαίτερα αγγλικών. Το κωλόπαιδο. Να μη θέλει να στρώσει τον κώλο του. Τέλος πάντων. Πληρώνω για τα δίδακτρα ξένων γλωσσών και το στέκι μελέτης της μικρής επτακόσια ογδόντα ευρώ ανά μήνα, ήτοι επτά χιλιάδες είκοσι ευρώ τον χρόνο.

Πού είμαστε; Δεκαπέντε χιλιάδες επτακόσια εβδομήντα έξι ευρώ (15.776,00). Και ακόμα δεν έχουμε φάει, πιει, ντυθεί, παπουτσωθεί… Για να καλύπτω τις ανάγκες στέγασης και μόρφωσης της οικογένειας θα πρέπει να έχω καθαρό μηνιαίο εισόδημα 1314,67 ευρώ. Καθαρό μετά φόρων. Σε δωδεκάμηνη βάση. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, όχι μισθωτός. Δεν ξέρω τι σημαίνει δώρο ή επίδομα. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Πάμε παρακάτω.

Εδώ θα αυτοσχεδιάσουμε. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ τα ντουλάπια και το ψυγείο μου με ενδιαφέρον ερευνητή που έχει ρίξει τον καταλύτη στον αντιδραστήρα και περιμένει την έκρηξη. Δίν
ω ανά δύο μέρες πενήντα ευρώ στο σούπερ μάρκετ και πάλι άδεια είναι. Και η κατάψυξη. Κυρίως αυτή. Απελπισία με πιάνει. Ας είναι. Επτακόσια πενήντα ευρώ τον μήνα σούπερ μάρκετ (συμπεριλαμβάνονται ζαρζαβατικά και κρέας). Και το καλάθι μου δεν περιλαμβάνει καμαμπέρ ή σολωμό. Για να εξηγούμαστε. Εννιά χιλιάδες ευρώ τον χρόνο για να φάμε, να καθαριστούμε, να μην βρωμάει ο χνώτος μας και να προσλάβουμε και καμιά βιταμίνη διότι είμαστε και στην ανάπτυξη.

Για να στεγαστούμε, να μορφωθούμε και να ταϊζοκαθαριστούμε θα πρέπει να έχω εισόδημα 15.776,00+9.000,00=24.776,00/12=2.064,67 ανά μήνα. Ακόμα δεν έχουμε ντυθεί. Μην βιάζεσαι. Τρία παιδιά. Δύο έφηβοι και ένα δεκάχρονο. Μάλιστα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις. Μπατζετάρω με πεντακόσια ευρώ τον χρόνο το κάθε παιδί (χαχα!) για να γίνουν γρήγορα οι υπολογισμοί. Βάζω και άλλα χίλια ευρώ για την γραφική ύλη, τα βιβλία των αγγλογαλλικών, τα βιβλία που τους κάνω δώρο (περιττά έξοδα θα μου πεις, τέλος πάντων). Βάζω και άλλα πεντακόσια ευρώ για τις εξόδους τους (ξανά χαχα). Πού είμαστε; 24.776,00+1.500,00+1.000,00+500,00=27.776,00/12 = 2314,67 καθαρές μηνιαίες αποδοχές. Μετά φόρων. Αν το βάλεις στην κλίμακα του φόρου ξέρεις τι σημαίνει. Γύρω στα 2800,00 ανά μήνα και λίγα λέω. Μάλιστα…

Ξέχασα το τέβε. Αυτό το χαράτσι που πληρώνουμε κάθε δίμηνο χωρίς λόγο και αιτία; Που αν δεν πληρωθεί δεν μπορείς να έχεις ασφαλιστική ενημερότητα; Και δεν μπορείς να εκδίδεις παραστατικά; Αυτό! 350,00 ανά μήνα (είμαι και σε υψηλή κλάση τρομάρα μου) ήτοι 4.200,00 ανά χρόνο. Πού είμαστε; 27.776,00+4.200,00=31.976,00/12=2664,67 ευρώ καθαρές μηνιαίες αποδοχές.

Εννοείται ότι με αυτό το εισόδημα δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, δεν έχουμε βγει ούτε μία φορά να φάμε ή να πάμε κινηματογράφο, δεν έχουμε αυτοκίνητο για να ξοδεύουμε βενζίνη (στην πραγματικότητα έχουμε, αλλά είπα να μην το τραβήξω πολύ γιατί δεν θα γίνω πιστευτή. Πού λεφτά για ασφάλιστρα, τέλη κυκλοφορίας και βενζίνη, πάρε γάιδαρο και στείλτον να βοσκάει στο άλσος), δεν έχει συμβεί τίποτα έκτακτο, δεν έχει χρειαστεί επισκευή τίποτα στο σπίτι των εικοσιπέντε ετών, εγώ κυκλοφορώ γυμνή και χωρίς παπούτσια, δεν καπνίζω, δενπίνω καφέ, δεν πινάω όταν είμαι στον δρόμο, δεν, δεν, δεν…

Το συμπέρασμα είναι ότι για να κάνουμε τα απολύτως απαραίτητα εγώ και τα τρία μουπαιδιά, θα πρέπει να δουλεύω ως τομαύρο σκυλί για να βγάζω τον μήνα καθαρά 2664,67 ευρώ (χαχαχα και χα) τα οποία όχι μόνο τα δουλεύω αλλά τα πληρώνομαι κιόλας. Μετρητά και στην ώρα τους. Εν μέσω κρίσης. Δεν μπορώ καν να γελάσω. Πλέον. Οι λέξεις μου δεν μπορούν να ζωγραφίσουν το ύφος μου την ώρα που τις σχηματίζω…

Η ερώτηση έρχεται αυτόματα. Με αυτά τα κόστη, όλα τα προηγούμενα χρόνια δανειζόμασταν για την ευδαιμονία μας ή για την επιβίωσή μας; Πες το αισχροκέρδεια για να είσαι μέσα. Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί την ώρα που πληρώνω 2,20 ευρώ για την τυρόπιτα ότι αν μου ζητούσαν 749,65 δραχμές για μια τυρόπιτα θα τους πλάκωνα στις μπουνιές πριν ανοιγοκλείσουν το μάτι. Ας μην μιλήσουμε για τις 1533,38 δραχμές του καφέ σε μια καφετέρια.

Θα μου πεις… Δεν χρειάζεται τα παιδιά σου να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, να πας να μείνεις σε υπόγειο στην πλατεία Βάθης, να τρώτε φασόλια κάθε μέρα, να κυκλοφορείτε με παντελόνια ίσαμε την μέση της γάμπας αφού θα είναι προπέρσινα και να πλένεστε κάθε Σάββατο. Έτσι έκαναν στην δεκαετία του πενήντα στην Ελλάδα και μια χαρά περνούσαν.

Το ίδιο λέω και γω. Έτσι έκαναν στην δεκαετία του πενήντα. Μετά την κατοχή. Τώρα που είμαστε εν τω μέσω κατοχής, τι καλούμαστε να κάνουμε;

Amelie Law (Αμαλία Νομικού)